ΤΟΛΜΗ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ

Η Ελλάδα αναστενάζει

Στο ίδιο έργο θεατές είμαστε για άλλη μια φορά, με τα τρακτέρ να κόβουν την Ελλάδα σε κομμάτια και την κυβέρνηση να διαμηνύει ότι δεν υπάρχουν χρήματα. Το φινάλε εκ των προτέρων γνωστό. Το μέλλον όμως;
Στο ίδιο έργο θεατές
Όχι απλώς κομμένη σε πολλαπλά σημεία, αλλά αποκομμένη από όλο τον περίγυρο βρίσκεται η Ελλάδα λόγω της κινητοποίησης των αγροτών. Ένα έργο που βλέπουμε να επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο και του οποίου την εξέλιξη ήδη γνωρίζουμε. Ταλαιπωρία απίστευτη για όλες τις κοινωνικές ομάδες, μεταξύ των οποίων και οι αγρότες οι οποίοι παραμένουν στα μπλόκα με θερμοκρασίες κάτω του μηδενός και αδιάλλακτη στάση της κυβέρνησης η οποία εντός ολίγου θα καμφθεί.
Μπορεί όμως κανείς κάτω από αυτές τις συνθήκες να αναζητήσει το δίκιο στη μία ή στην άλλη πλευρά; Ο αγροτικός κόσμος κάθε χρόνο βλέπει πλέον το εισόδημά του να συρρικνώνεται. Κι αυτή είναι πλέον μια παγιωμένη κατάσταση. Ενδεικτικό είναι ότι πέρσι για τα σιτηρά πέτυχαν τιμές που άγγιζαν τα 22-30 λεπτά το κιλό ενώ φέτος η αγορά διαμορφώθηκε στα 10-12 λεπτά. Εάν εδώ προστεθεί το αυξημένο κόστος παραγωγής και οι σχετικά μικρές στην περιοχή καλλιέργειες, εύκολα μπορεί να αντιληφθεί κανείς τις συνθήκες που διαμορφώνονται πλέον στον αγροτικό κόσμο και να δικαιολογήσει την αγανάκτηση αφού, όπως επισημαίνουν οι ίδιοι, η νέα καλλιεργητική περίοδος φθάνει και δεν υπάρχουν χρήματα προκειμένου να σπείρουν τα χωράφια τους.
Παράλληλα, η τσαπατσουλιά και η αναβλητικότητα της χώρας μας για την ολοκλήρωση της ψηφιοποίησης δημιουργεί όχι μόνο προβλήματα στις φετινές επιδοτήσεις αλλά κυρίως τον κίνδυνο να χαθούν τα χρήματα την επόμενη χρονιά. Και σίγουρα αυτή είναι μια κατάσταση που κανείς δεν μπορεί να χρεώσει στους αγρότες αφού το έργο αυτό όφειλε να γίνει ήδη από το 2004 με την εφαρμογή της νέας ΚΑΠ.
Άλλο μείζον ζήτημα είναι η διαμόρφωση των τιμών αφού ενδεικτικά το αγελαδινό γάλα αγοράζεται από τον αγρότη μόλις 28 λεπτά και φθάνει στα ράφια πάνω από ένα ευρώ. Εάν σε αυτό προστεθούν και οι μεγάλες εισαγωγές τότε ο τελικός απολογισμός βρίσκει τον αγρότη χρεωμένο και τους μεσάζοντες να αυξάνουν τα κέρδη. Μία παθογένεια του ελληνικού κράτους που έως σήμερα δεν μπόρεσε να αντιμετωπισθεί. Κι αυτά είναι ορισμένα μόνο από τα ζητήματα που απασχολούν τον κόσμο της υπαίθρου τα οποία γίνονται εύκολα αντιληπτά από όλους μας. Γι αυτό άλλωστε και η κοινωνία βλέπει με συμπάθεια και κατανόηση την αγανάκτηση που επικρατεί σε όλη την ύπαιθρο.
Από την άλλη η κυβέρνηση υπόσχεται ότι μέχρι τέλος Φεβρουαρίου θα έχουν καταβληθεί τα οφειλόμενα, διαμηνύοντας παράλληλα ότι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν χρήματα και ο διάλογος θα πρέπει να γίνει επί του θεσμικού. Μία κυβέρνηση η οποία μόλις πριν λίγους μήνες διαβεβαίωνε, από τη θέση της αντιπολίτευσης ότι χρήματα υπάρχουν. Βέβαια εδώ θα αντιτείνει κανείς ότι η κατάσταση που παρέλαβε είναι σαφώς πιο τραγική από ότι και η ίδια περίμενε. Παρόλα αυτά οι προσδοκίες είχαν ήδη καλλιεργηθεί και αυτές τις προσδοκίες περιμένουν οι αγρότες να εξαργυρώσει τώρα το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, το οποίο καταγράφει τον έναν λάθος χειρισμό πάνω στον άλλον.
Ωστόσο κανείς δεν μπορεί να δεχθεί κινήσεις όπως αυτή του αποκλεισμού του λιμένος της Ηγουμενίτσας ή δηλώσεις του μπλοκ του Προμαχώνα ότι δε θα περνά «ούτε νεκροφόρα». Αυτές οι κινήσεις αντί να προκαλούν τη συμπαράσταση της κοινής γνώμης καταφέρνουν τελικά να στρέφουν την κοινωνία ενάντια στον αγροτικό κόσμο ο οποίος σαφώς και παλεύει για την επιβίωσή του. Για την επιβίωσή της όμως παλεύει και όλη η υπόλοιπη Ελλάδα και αυτό θα πρέπει να το λάβουν σοβαρά υπόψη τους οι άνθρωποι που είναι στα μπλόκα.
Σήμερα υπάρχει μια ολόκληρη κοινωνία που κρατιέται όμηρος των κινητοποιήσεων. Μία κοινωνία που αντιμετωπίζει τα ίδια ακριβώς οικονομικά προβλήματα και κάθε αναστροφή του κλίματος αισιοδοξίας που επιχειρείται να καλλιεργηθεί έχει αντίκτυπο στα εισοδήματα αγοράς, εργαζομένων, αυτοαπασχολουμένων. Μία ολόκληρη οικονομία στέκεται παρατηρητής των διαθέσεων των αγροτών καταγράφοντας κάθε ημέρα που περνά και νέες απώλειες μέσα σε ένα περιβάλλον όχι απλώς δυσμενές αλλά κυριολεκτικά τραγικό.
Στους δρόμους η Ελλάδα αναστενάζει. Μία Ελλάδα που συσσωρεύει επί σειρά ετών προβλήματα τα οποία αποφασίζει να αντιμετωπίσει μόνο όταν τα πράγματα φθάνουν στο απροχώρητο, μόνο όταν πιέζεται, όταν συναντά τοίχο. Μία Ελλάδα που και πάλι δίνει προσωρινές λύσεις, βλέπε πακέτο 500 εκατομμυρίων το οποίο πληρώνει πολλαπλά με πρόστιμα, γιατί δεν έχει το σθένος, την πολιτική βούληση να χαράξει μια εθνική πολιτική για τον πρωτογενή τομέα που δε θα αναγκάζει τους αγρότες να γίνονται επαίτες. Εδώ βέβαια ευθύνη φέρουν και οι ίδιοι οι αγρότες αφού εδώ και χρόνια βγαίνουν στους δρόμους και μόλις πετύχουν τα οικονομικά αιτήματα επιστρέφουν στα σπίτια τους αναβάλλοντας τις θεσμικές αλλαγές για την επόμενη κινητοποίηση. Το ζητούμενο δεν είναι η καταβολή των επιδοτήσεων. Το ζητούμενο είναι η αλλαγή πλεύσης στον αγροτικό τομέα ώστε να διασφαλίζει ένα συνεχές, αξιοπρεπές εισόδημα στον αγρότη ή κτηνοτρόφο. Διαφορετικά θα συνεχίσουμε να είμαστε θεατές σε ένα έργο που επαναλαμβάνεται κατά τακτά χρονικά διαστήματα με μόνους χαμένους τους ίδιους τους αγρότες.
Αυτές οι κινητοποιήσεις, με τη μαζικότητα και το χαρακτήρα που έχουν προσλάβει, θα πρέπει να θέσουν σε εγρήγορση τον κόσμο της υπαίθρου ώστε να απαιτήσει έναν ουσιαστικό διάλογο με βάθος χρόνου προκειμένου να δημιουργήσει έναν υγιή και ανεξάρτητο συνδικαλισμό, να αναπτύξει νέες μορφές συνεργασίας προσανατολισμένες στις σύγχρονες, παγκοσμιοποιημένες αγορές, να ανασυγκροτήσει τους συνεταιρισμούς σε ευρωπαϊκά πρότυπα και όχι σε κομματικά παραμάγαζα, να διεκδικήσει ένα υπεύθυνο κράτος που θα χειρίζεται με προσοχή και μακροχρόνιους στόχους την αγροτική οικονομία. Εάν και πάλι δούμε το ίδιο φινάλε, δηλαδή την ικανοποίηση των οικονομικών αιτημάτων και την αδράνεια από εκεί και πέρα, στις επόμενες κινητοποιήσεις δυστυχώς δε θα υπάρχει μια κοινωνία σύμμαχος αλλά μια κοινωνία αντίπαλος. Κι αυτό θα πρέπει να το αντιληφθούν άπαντες.