Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2009

Γιορτές Παλιάς Πόλης Πού στοχεύουμε;



Η αυλαία άνοιξε και οι δρόμοι της Παλιάς Ξάνθης γέμισαν και πάλι ζωή. Όμως η αισθητά μειωμένη προσέλευση επισκεπτών, ντόπιων και ξένων μήπως θα πρέπει να μας κάνει να αναζητήσουμε νέα μονοπάτια δίνοντας μια άλλη διάσταση στον σημαντικότερο ίσως θεσμό της Ξάνθης;

Γιορτές Παλιάς Πόλης. Αυλαία και πάμε
Όμως για πού;





Ήταν επί αείμνηστου Φίλιππα Αμοιρίδη, τον οποίο ορισμένοι ξέχασαν πολύ γρήγορα, όταν για πρώτη φορά επιχειρείται το πείραμα των Γιορτών Παλιάς Πόλης προκειμένου να αναδειχθεί ο παραδοσιακός οικισμός της Ξάνθης που αποτελεί όχι απλώς μνημείο αρχιτεκτονικής αλλά κυρίως το μόνο «βαρύ πυροβολικό» στην προσπάθεια προσέλκυσης επισκεπτών.
Τότε λοιπόν ξεκινά δειλά η προσπάθεια η οποία αποσκοπούσε στο να δώσει για λίγες ημέρες ζωή στην αρχοντική γωνιά της Ξάνθης κάνοντάς την επίκεντρο πολιτισμού. Στήνεται λοιπόν η κεντρική σκηνή και γύρω από αυτήν κάποιοι σύλλογοι στήνουν τα πρώτα στέκια. Μάλιστα ιδιαίτερη εντυπωσιακή εκείνη την περίοδο είναι η παρουσία των Φίλων, οι οποίοι στην αυλή της Γκέρμαν αναβιώνουν τις εποχές της άνθισης του καπνού.
Σιγά σιγά λοιπόν ο θεσμός ανδρώνεται και φθάνει στη σημερινή του μορφή. Ποια είναι όμως πραγματικά αυτή; Ποιο είναι το χαρακτηριστικό των γιορτών; Τι λέει ο πολίτης όταν ανηφορίζει τα στενά της Παλιάς Πόλης; Πάμε στις γιορτές ή πάμε στα σουβλάκια;
Αφορμή για το σημερινό μας δημοσίευμα στάθηκε η επιστολή του συλλόγου για την προστασία και την αναβίωση της Παλιάς Πόλης. Ήταν σκέψεις που κρατάμε χρόνια στο μυαλό μας πιστεύοντας ότι ίσως εμείς μόνο να τα βλέπουμε έτσι τα πράγματα και ίσως κάπου σφάλλουμε. Τελικά και με συζητήσεις αποδεικνύεται ότι είναι σκέψεις πολλών πολιτών οι οποίοι μπορεί να πηγαίνουν στα «σουβλάκια» εντούτοις αυτό δε σημαίνει ότι τους ικανοποιεί αυτού του είδους η παραγωγή πολιτισμού. Κι εμείς πάμε. Δεν θα υποκριθούμε ότι σνομπάρουμε. Όλοι άλλωστε έστω και μία φορά καθόμαστε σε κάποιο στέκι. Αυτό όμως αποτελεί άλλοθι για να μας «κολλήσουν στον τοίχο» όσοι πιστεύουν ότι τα πάντα είναι καλώς καμωμένα;
Ρίχνοντας λοιπόν μια ματιά στην επιστολή του συλλόγου και δεν θα σταθώ στα θέματα που έχουν να κάνουν με το σεβασμό των κατοίκων και με ζητήματα ασφάλειας τα οποία να σημειώσω είναι ιδιαίτερα σοβαρά και τα επισημαίνουμε εδώ και χρόνια. Θα σταθώ όμως στο χαρακτήρα των γιορτών. Γράφει λοιπόν ο σύλλογος. «Σε σύντομο χρονικό διάστημα η Παλιά Ξάνθη θα βρεθεί για μια ακόμη χρονιά το επίκεντρο των Γιορτών της Παλιάς Ξάνθης, που σύμφωνα με τον Δήμαρχο και τον επίσημο φορέα διοργάνωσης τους, τη Δ.Ε.Α.Ξάνθης είναι «μία από τις σημαντικότερες θεσμοθετημένες εκδηλώσεις του Δήμου Ξάνθης, που συνοδοιπορούν με τον πολιτισμό που παράγεται στην πόλη μας εδώ και δεκαεννέα χρόνια» και παρακάτω «η δημιουργική πανδαισία της μουσικής, του χορού, των εικαστικών και λοιπών εκδηλώσεων είναι απόλυτη έκφραση της κοινής γλώσσας των ανθρώπων του πολιτισμού».Συμφωνούμε ως προς τη στόχευση οι Γιορτές να αποτελούν μία ευκαιρία ανάδειξης της θαυμάσιας αρχιτεκτονικής της Παλιάς Ξάνθης, όπως επίσης είναι μία ευκαιρία παραγωγής πολιτισμού, που θα τον γευτούμε όλοι εμείς οι κάτοικοι και οι επισκέπτες αυτής της πόλης. Το Δ.Σ. του Συλλόγου για την προστασία και την αναβίωση της Παλιάς Ξάνθης λυπάται που και αυτήν την φορά θα πρέπει να επισημάνει τα ίδια πράγματα όπως και στο παρελθόν. Τα τελευταία χρόνια οι Γιορτές έχουν αποκλίνει των αρχικών στοχεύσεων. Ξεκίνησαν με όραμα και κατέληξαν σε μία απέραντη, κακόγουστη και μονοδιάστατη σουβλακιάδα, που λίγη σχέση έχουν με παραγωγή πολιτισμού».

Ας μας απαντήσουν λοιπόν οι διοργανωτές των γιορτών. Σήμερα οι γιορτές παράγουν και προάγουν πολιτισμό; Σήμερα οι γιορτές αναδεικνύουν τον παραδοσιακό οικισμό ο οποίος για μια εβδομάδα ολόκληρη καλύπτεται από τα σύννεφα των ψησταριών, γεμίζει από πλαστικές καρέκλες και τραπεζομάντιλα, πλημμυρίζει από τη μουσική του χειρίστου είδους που καμία σχέση δεν έχει με την κληρονομιά που κουβαλά; Σήμερα στις γιορτές το ενδιαφέρον συγκεντρώνεται στις εκθέσεις που λειτουργούν, στις παράλληλες εκδηλώσεις, ακόμη και στην κεντρική σκηνή ή στα στέκια των συλλόγων; Με τους οποίους βέβαια θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι δεν έχουμε τίποτε καθώς αυτό τον δρόμο τους έδειξαν αυτόν ακολουθούν. Και φυσικά δεν είμαστε αντίθετοι με τη λειτουργία των συλλόγων και τα στέκια που στήνουν. Όμως μήπως θα έπρεπε να επανεξετάσουμε τους όρους και τις προϋποθέσεις με τους οποίους λειτουργούν; Μήπως θα πρέπει και οι ίδιοι να καταλάβουν ότι έχει γίνει ένας κύκλος, ο οποίος από ότι δείχνει η κάθε χρόνο και λιγότερη παρουσία του κόσμου, έχει πλέον κουράσει; Μήπως σύλλογοι, δημοτική αρχή ακόμη και οι πολίτες θα πρέπει να αναζητήσουμε μια νέα φόρμα γι αυτές τις γιορτές; Χωρίς να απεμπολήσουμε και την διασκέδαση στους συλλόγους; Μήπως θα πρέπει να δώσουμε ένα πραγματικό νόημα στις γιορτές παλιάς πόλης το οποίο θα εστιάζει πραγματικά στο κεφάλαιο πολιτισμός, με εκδηλώσεις ανάλογες, που σέβονται και τον χώρο, μήπως θα πρέπει να προβληματιστούμε σε μια άλλου είδους ενεργή συμμετοχή η οποία θα σέβεται τόσο τον ιστό του παραδοσιακού οικισμού όσο και την ιστορία που κουβαλά; Οσο για τους εύκολους αφορισμούς ότι πολιτισμός είναι ότι τυγχάνει ευρείας αποδοχής τότε ας υιοθετήσουμε τα πρότυπα των reality, των show biz, της κατινιάς αφού αυτά είναι που τυγχάνουν αυτής της αποδοχής.
Θέλει τόλμη για να μπορέσεις να ταράξεις τα νερά των Γιορτών Παλιάς Πόλης. Εχει ίσως και κόστος. Ωστόσο η σημερινή δημοτική αρχή, με την αποδοχή των πολιτών που επιβεβαιώθηκε και στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση αντέχει να αναλάβει αυτό το κόστος. Μακροπρόθεσμα άλλωστε αυτό που θα αποκομίσει θα είναι οφέλη. Οφέλη για την ίδια και για τον τόπο.
Ας κάνουμε λοιπόν όλοι τον απολογισμό μας, ας κάνουμε την αυτοκριτική μας, ας ανοίξουμε όλοι τα μυαλά μας και ας διερευνήσουμε μήπως υπάρχουν και άλλοι δρόμοι που αξίζει να τους περπατήσουμε.

Μ.ΚΩΣΤΟΓΛΟΥ

ΜΕΤΑΞΥ ΣΦΥΡΑΣ ΚΑΙ ΑΚΜΟΝΟΣ

…ο πολιτισμός αυτού του τόπου, όπως τουλάχιστον τον αντιλαμβάνονται ορισμένοι. Διώξαμε τη Χαρούλα Αλεξίου από τις Γιορτές Παλιάς Πόλης, λόγω της απαράδεκτης κατάστασης μιας εξέδρας περιτριγυρισμένης από σουβλάκια, διώξαμε τον Θύμιο Καρακατσάνη, λόγω της απαράδεκτης κατάστασης στο θερινό δημοτικό αμφιθέατρο, διώξαμε τον Μάριο Φραγκούλη και το Μουσικό Σύνολο Μάνος Χατζιδάκις λόγω των τελευταίων γεγονότων και μας έμεινε η Αννα Βίσση να μας τραγουδάει για όλες τις τσούλες της γης. Αλλωστε όπως ειπώθηκε πολιτισμός είναι ότι τυγχάνει της γενικής αποδοχής. Αντε και του χρόνου Πετρούλα και Εφη Θώδη που φέτος δεν σας κάθισαν.

…το «πετυχημένο» τηλεοπτικό σποτ των Γιορτών Παλιάς Ξάνθης που δόθηκε φέτος σε παραγωγική εταιρεία στην Αθήνα. Διαβάζουμε λοιπόν στην επιστολή που απέστειλε ο γιος του Μάνου Χατζιδάκι. «Δεν αρκεστήκατε μάλιστα να συμπεριλάβετε στην ίδια διοργάνωση και τις δύο εκδηλώσεις αλλά προβαίνετε και στην ενιαία προβολή τους: χαρακτηριστικά, στο αντίστοιχο τηλεοπτικό σποτ, μετά το πλάνο με την εικόνα του Μάνου Χατζιδάκι, προβάλλεται η εικόνα της κ. Βίσση!.» Για τις συνέπειες λοιπόν της επιλογής αυτής, η οποία κόστισε τόσο στις Γιορτές όσο και στον Δήμο, θα απολογηθεί κανείς; Ή και πάλι θα βγουν όλοι στον αφρό;


…ο Νομάρχης Ξάνθης ο οποίος όπως μας πληροφόρησε με δελτίο τύπου είχε συναντήσεις με τον αναπληρωτή πρωθυπουργό και τον υπουργό περιφερειακής ανάπτυξης και δημοσίων έργων της…Βουλγαρίας!!! Με τον εδώ πρωθυπουργό και τον υπουργό ανάπτυξης πότε θα συναντηθεί; Όταν στον τόπο αυτό δεν θα έχει απομείνει τίποτε; Τα συνεταιριστικά έκλεισαν, η ανεργία στους οικοδόμους αγγίζει το 80%, μάλιστα οι άνθρωποι φέτος δεν έχουν τα ένσημα ούτε για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, επιχειρήσεις απολύουν προσωπικό ή εφαρμόζουν εκ περιτροπής εργασία, και δεν είδαμε να βγαίνει ένα αντίστοιχο δελτίο για συναντήσεις με υπουργούς προκειμένου να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα. Μήπως ετοιμάζεται τελικά να πολιτευθεί στη Βουλγαρία; Γιατί το όποιο ενδιαφέρον φαίνεται να εξαντλείται προς αυτή την κατεύθυνση.

…ξοφλημένος πρώην παράγοντας, παράγοντα να τον κάνει ο Θεός δηλαδή, ο οποίος εξακολουθεί να αποδεικνύει ότι τα παντελόνια τα φοράει μόνο για φιγούρα. Αλλιώς δεν εξηγείται να πιάνει τον έναν και τον άλλον και να φέρεται κατινίστικα για τη συντάκτρια της στήλης. Αν όντως είναι άντρας με…ας πει ότι έχει να πει στην ίδια και όχι δεξιά και αριστερά, κατά την προσφιλή τακτική του. Θα μου πεις αν είχε μπέσα δεν θα συνεργαζόταν και με τον «διάβολο» που λέει και ο λαός μας προκειμένου να πάρει μια καρεκλίτσα την οποία βέβαια έχασε όταν χρειάστηκε να αποδείξει τις δυνάμεις που ο ίδιος διαθέτει. Αλήθεια όντας συνταξιούχος υπάλληλος πού τα βρήκε τόσα χρήματα για μεγάλη επένδυση που ετοιμάζει; Θα έχει ενδιαφέρον να μας απαντήσει.


…το νοσοκομείο Ξάνθης που αν δείχνει την ίδια σπουδή όπως έδειξε στις εκδηλώσεις του Δήμου Βιστωνίδας, ζήτω που καήκαμε. Κυριακή πρωί και πάνω από 60 ποδηλάτες είναι έτοιμοι, στις 11, να ξεκινήσουν για τον πανελλαδικό αγώνα Open. Ο αφέτης στη θέση του, οι συμμετέχοντες επί ποδηλάτου και όλοι περιμένουν το κατέβασμα της σημαίας. Μόνο που αυτή δεν μπορεί να κατέβει έως ότου φθάσει το ασθενοφόρο. Το ασθενοφόρο όμως φαίνεται πως έχασε τον δρόμο του και έκανε τρία ολόκληρα τέταρτα για να φθάσει από την Ξάνθη στη…Γενισέα. Και ας είχε ειδοποιήσει ο κύριος Ζλάτκος εγγράφως πριν από ένα μήνα περίπου για την διοργάνωση, και ας είχε μιλήσει και ο ίδιος προσωπικά την Παρασκευή, και ας έσπαζε τα τηλέφωνα από το πρωί προκειμένου να μπορέσει ο αγώνας να ξεκινήσει απρόσκοπτα. Στο νοσοκομείο αγρόν ηγόραζαν. Φανταστείτε λοιπόν να χρειαστεί ένας απλός πολίτης το ασθενοφόρο. Εδώ ολόκληρος δήμαρχος και περίμενε πάνω από μια ώρα. Εμείς μάλλον θα πεθάνουμε πρώτα και έπειτα θα μας μεταφέρει, αν βέβαια φθάσει ποτέ.
Μ.ΚΩΣΤΟΓΛΟΥ
Οχυρωμένη η Ξάνθη απέναντι στις πυρκαγιές



«Οι αντιπυρικές ζώνες δεν είναι πανάκεια» τονίζει το Δασαρχείο Ξάνθης έπειτα από την ….ανησυχία που εξέφρασε ο νομάρχης για την μη ύπαρξή τους στο περιαστικό δάσος

Την ανησυχία του εξέφρασε ο νομάρχης Ξάνθης κ. Γιώργος Παυλίδης σχετικά με την μη υλοποίηση αντιπυρικών ζωνών στο περιαστικό άλσος της Ξάνθης, έπειτα από επίσκεψη που πραγματοποίησε στην περιοχή, λίγες μέρες μετά την καταστροφική πυρκαγιά της Αττικής!
Μάλιστα σε σχετικό δελτίο τύπου που απέστειλε στα τοπικά μέσα ενημέρωσης, αφού ευχαρίστησε όλους όσους συντελούν στην φύλαξη του δάσους, συνέχισε τονίζοντας πως αν και η νομαρχία έχει αποστείλει πλειάδα εγγράφων προς το αρμόδιο Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και το Δασαρχείο, η υλοποίηση αντιπυρικών ζωνών δεν προχώρησε.
Προς απάντηση σε αυτό το δελτίο τύπου, η δασική υπηρεσία από την πλευρά της δηλώνει πως οι αντιπυρικές ζώνες δεν αποτελούν πανάκεια, αφού έχει παρατηρηθεί ότι σε ακραία καιρικά φαινόμενα δεν μπορούν να προστατεύσουν τα δάση και πως το υπάρχον οδικό δίκτυο που απλώνεται εντός του δάσους είναι υπεραρκετό ώστε να καλύψει τις ανάγκες πυροπροστασίας που θα προκύψουν σε περίπτωση που εκδηλωθεί πυρκαγιά.
Η έκταση που καλύπτει το περιαστικό δάσος της Ξάνθης είναι περίπου 5400 στρέμματα και εκτείνεται από την περιοχή της Χρύσας έως τα Κιμμέρια. Έκταση η οποία σύμφωνα με το Δασαρχείο, δεν θα μπορούσε να δικαιολογήσει την κατασκευή μιας αντιπυρικής ζώνης η οποία θα πρέπει να υλοποιείται με βάση κάποιες προδιαγραφές, όπως για παράδειγμα ορισμένες κλίσεις και συγκεκριμένο φάρδος.
Στην περίπτωση κατασκευής μιας αντιπυρικής ζώνης 50 ή 60 μέτρων στο περιαστικό δάσος της Ξάνθης με βάση τις διαστάσεις του, θα αποξηλωθεί όλο το φυσικό αντικείμενο του δάσους που στο σύνολό του δεν είναι πολύ και υπάρχει περίπτωση έκλυσης φερτών υλικών προς την πόλη ενώ ακόμη μια ανησυχία του Δασαρχείου Ξάνθης είναι και πιθανότητα καταγγελιών για ανούσια καταστροφή δάσους από οικολογικές οργανώσεις.
Ωστόσο η δασική υπηρεσία έχει προτείνει άλλες λύσεις από την πλευρά της όπως εστεγασμένες ζώνες και αφαίρεση του υπορόφου του περιαστικού δάσους που γειτνιάζει με τους οικισμούς της Ξάνθης.
Παράλληλα το Δασαρχείο συμμετέχει στο πρόγραμμα πυροπροστασίας του νομού, μένοντας σε επιφυλακή για τρεις έως και πέντε μήνες κατά τις απογευματινές και κρίσιμες ώρες.
Πέρα από την υπηρεσία τηλεφώνου, προσωπικό του Δασαρχείο πραγματοποιεί περιπολίες στο περιαστικό δάσος κατά τις απογευματινές ώρες και λαμβάνει δράση όταν παρατηρήσει φαινόμενα πυρκαγιών ή ακόμη και άλλων παράνομων ενεργειών όπως καταπατήσεις, παράνομες υλοτομίες και άλλα.
Επίσης έπειτα από εντολή του Γενικού Γραμματέα της Περιφέρειας, δημιουργήθηκαν από το δασαρχείο Ξάνθης 2 ομάδες υλοτόμων, μια στην περιοχή του Προφήτη Ηλία και μια στην περιοχή της Καλαμούς, που κατά την διάρκεια των απογευματινών ωρών σε μέρες με υψηλές θερμοκρασίες, βρίσκονται μέσα στον δασικό χώρο ώστε να βοηθήσουν σε περίπτωση εκδήλωσης πυρκαγιάς.
Το Δασαρχείο Ξάνθης συμμετέχει ενεργά στο πρόγραμμα δασοπροστασίας και κάθε χρόνο προχωρά στην πρόσληψη εποχιακών δασεργατών οι οποίοι συμμετέχουν μαζί με τις ομάδες υλοτόμων στον καθαρισμό των δασών από πευκοβελόνες, ξερόχορτα ή άλλα εύφλεκτα αντικείμενα που μπορούν να αποτελέσουν την αρχή μιας πυρκαγιάς.
Επίσης υπάρχουν και οι δασοφύλακες που με μηχανές περιπολούν μέσα στο δάσος, καθώς και τα τζιπ της δασικής υπηρεσίας που σε καθημερινή βάση βρίσκονται στον ορεινό χώρο.
Επίσης έχει κατασκευάσει δεξαμενές πυρόσβεσης εντός του περιαστικού δάσους η οποίες είναι πάντα γεμάτες με νερό ώστε να εφοδιάζονται τα πυροσβεστικά οχήματα σε περίπτωση κατάσβεσης πυρκαγιάς.
Γενικότερα πάντως ο νομός Ξάνθης, σύμφωνα με παλαιότερη κλίμακα που είχε θεσπίσει το τότε Υπουργείου Γεωργίας, βρίσκεται στο πιο χαμηλό επίπεδο τρία όσον αφορά τον κίνδυνο εκδήλωσης πυρκαγιάς. Χαμηλό επίπεδο, που όμως έχει μετατραπεί με την πάροδο τον χρόνων και με τις κλιματικές αλλαγές που υπάρχουν στην περιοχή.
Σε κάθε περίπτωση πάντως η Ξάνθη φαίνεται να είναι οχυρωμένη απέναντι στην απειλή της πυρκαγιάς, κάτι που επιβεβαιώθηκε και πέρσι, όταν εκδηλώθηκε πυρκαγιά στην περιοχή του καζίνο και η αντίδραση όλων ήταν άμεση, αποφεύγοντας έτσι την καταστροφή περιουσιών ή μεγάλης έκτασης του δάσους.

Δ. Καραγιουμλέζη
Επιστροφή στο παρελθόν


Μόνο ως τέτοια θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς τη νέα τάση του καταναλωτικού κοινού, το οποίο δείχνει να εμπιστεύεται και πάλι τα συνοικιακά παντοπωλεία ή αν προτιμάτε τα γνωστά μπακάλικα. Μπορεί τα μεγάλα πολυκαταστήματα να προσφέρουν πληθώρα προϊόντων και τιμών αλλά εκείνο που τους λείπει είναι η προσωπική επαφή με τον καταναλωτή, ο οποίος έχει να αντιμετωπίσει ένα απρόσωπο ψυχρό κατάστημα ενώ στον μπακάλη της γειτονίας του μπορεί να πει και μια κουβέντα. Επίσης, οι διάφορες διατροφικές κρίσεις απωθούν τους νέους από τα σούπερ μάρκετ και τους οδηγούν στα απλά παντοπωλεία όπου ξέρουν τι πραγματικά ψωνίζουν.
Ένα επίσης πλεονέκτημα των παντοπωλείων είναι πως εκεί ο καταναλωτής αγοράζει μόνο όσα χρειάζεται, ενώ στα πολυκαταστήματα παρασύρεται εύκολα και χωρίς να το καταλάβει αγοράζει πράγματα τα οποία δε θα αγόραζε σε ένα παντοπωλείο γιατί πολύ απλά δεν τα χρειάζεται. Βέβαια μια αιτία που πολλοί πλέον κάνουν τα ψώνια τους στα μπακάλικα είναι και το γνωστό τεφτέρι καθώς εκεί έχουν τη δυνατότητα να ψωνίσουν και να μην πληρώσουν τα ψώνια εκείνη τη στιγμή, όταν βέβαια υπάρχει σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα σε αγοραστή και καταστηματάρχη.
Οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες παντοπωλείων δηλώνουν αρκετά ευχαριστημένοι από την προτίμηση του κόσμου αν και όπως λένε οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν είναι πολλές αφού εκείνοι πουλάνε με πίστωση στους περισσότερους πελάτες τους αλλά οι ίδιοι δεν έχουν πλέον τη δυνατότητα να παίρνουν τα εμπορεύματά τους με πίστωση από τους εμπόρους.
Έτσι σε αυτή την πολύ δύσκολη οικονομική συγκυρία, ζητούν από την πολιτεία να στηρίξει τη μικρή και μικρομεσαία επιχείρηση αφού σε τελική ανάλυση αυτή είναι που βοηθά πολλούς συμπολίτες μας, δίνοντας τους προϊόντα επί πιστώσει. Αντίθετα όμως από τα όσα ζητάνε οι μικρές επιχειρήσεις, βλέπουμε για άλλη μια φορά την πολιτεία και πιο συγκεκριμένα το υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών να στρέφεται προς αυτές και όχι προς εκείνους που πραγματικά έχουν, με σκοπό να καλύψει το όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος της γνωστής σε όλους μαύρης τρύπας.
Αυγουστιάτικη βεγγέρα των απανταχού Πολυσιτιανών

Την Κυριακή 23 Αυγούστου πραγματοποιήθηκε στον Πολύσιτο Ξάνθης η αυγουστιάτικη βεγγέρα, μια εκδήλωση που διοργανώθηκε από τον πολιτιστικό σύλλογο Πολυσίτου, τον σύλλογο γυναικών και το καπή της περιοχής. Σκοπός της εκδήλωσης αυτής ήταν η συγκέντρωση όλων όσων κατάγονται από τον Πολύσιτο και ζουν μακριά από το χωρίο τους αλά και εκείνων που εξακολουθούν να μένουν εκεί. Στόχος των διοργανωτών αυτής της πανέμορφης εκδήλωσης είναι να υπάρχει και συνέχεια, να γίνεται δηλαδή κάθε χρόνο μια ανάλογη συγκέντρωση. Στην αρχή της εκδήλωσης υπήρξε μια ομιλία από την κυρία Μπρατίδου Στέλλα η οποία συγκίνησε με τα λόγια της όλους οσους βρέθηκαν στο χώρο. Σήμερα η Τ δημοσιεύει ολόκληρη την ομιλία της κυρίας Μπρατίδου.




Ονομάζομαι Μπρατίδου Στέλλα, είμαι εγγονή του Αναγνώστη Μιχαηλίδη (Παλκάρης στο παρατσούκλι του) και της Ερασμίας (γητεύτρα, χαρτορίχτρα και Πρακτορείο Ρόιτερ), πρόσφυγες και οι δυο από τις Σοφίδες της Ανατολικής Θράκης.
Γονείς μου, ο Κωνσταντίνος και η Δεσποινιώ, ήρθαν παλικαράκι αυτός και κοπελίτσα η μάνα μου απ’ την πατρίδα, με μόνα υπάρχοντα ένα βοϊδάμαξο γεμάτο ελπίδες επιστροφής, δυο αδελφές με τις προίκες τους και τον αβάσταχτο πόνο του ξεριζωμού.
Είμαι λοιπόν και εγώ Σοφιδιώτσα και η μεσαία κόρη από τις τρεις που επέζησαν την μεταπολεμική φτώχια και την ανύπαρκτη ιατρική φροντίδα.
Σούλα – Αναστασία, τ’ όνομα του άλλου παππού, που είναι θαμμένος εκεί πίσω στην πατρίδα, η μικρότερη αδελφή μου (Βουγιουκλάκη το παρατσούκλι της) και μεγαλύτερη η Χαρτούλα, η μοδίστρα του χωριού, η οποία δυστυχώς έχει Alzheimer και δεν θα μας συνοδεύσει στο ταξίδι των αναμνήσεων (θα χαιρόταν όμως αφάνταστα). Γι’ αυτό και δεν μπόρεσε να με βοηθήσει να μπαλώσω τις τρύπες του δικού μου μυαλού, για να θυμηθώ συγχωριανοί μου και να μνημονεύσω όσους θα ήθελα απόψε σε αυτή την συνάντηση.
Εδώ, θα ήθελα να ευχαριστήσω τους διοργανωτές αυτής της εκδήλωσης για την αξιέπαινη προσπάθειά τους. Είναι ίσως το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε για αυτούς που λείπουν απόψε, γονείς και παππούδες, δηλώνοντας στα εγγόνια τους ότι δεν τους ξεχάσαμε, αλλά συνεχίζουμε τηρώντας τα ήθη και έθιμά τους από τις χαμένες πατρίδες.
Στο μυαλό μου τρικυμία οι αναμνήσεις που μου γλυκαίνουν την καρδιά. Ξέρω! Όλοι είστε συγκινημένοι, βλέπω στα μάτια σας όλες τις θύμισες των παιδικών μας χρόνων. Με κατακλύζουν κι εμένα εικόνες μιας άλλης εποχής, που δεν υπάρχει πια, όχι γιατί μεγαλώσαμε (εγώ νιώθω παιδί απόψε), αλλά γιατί ήταν διαφορετική. Πιο ανθρώπινη, πιο αληθινή, πιο απλή.
Θα αναφερθώ σε ονόματα οικογενειών και θα σχολιάσω τη ζωή μας, τότε στις δεκαετίες 1950-1960 και συγχωρέστε με αν ξεχάσω κάποιους, αλλά ο εγκέφαλός μου και ο χρόνος που μου δώσατε και η υπομονή σας, δεν μου επιτρέπει να επεκταθώ. Απευθύνομαι και ζητώ συγνώμη από τους νεότερους, κυρίως στη δική μου γενιά, μεγαλύτερους ή μικρότερους.
Πολλά πράγματα έρχονται στη μνήμη μου από κείνη την εποχή, όταν εσύ Κερατσούλα και Κερατσούλα, η μία Βενιαμίν της οικογένειας Γραβαρίτη και της Ελένης (σπουδαίος άνθρωπος ο πατέρας σου, ανοιχτό μυαλό), η δε άλλη ακόμη δεν είχε γεννηθεί. Γιαννούλα και Γιώργος οι γονείς της. Εγγονή της Λαμπρινής! και ποιος δεν την ήξερε την Λαμπρινή. Συντρόφευε πάντα τους ετοιμοθάνατους, τους ετοίμαζε και παρηγορούσε τους συγγενείς. Κουβαλούσε όλη την σοφία και την απλότητα εκείνης της εποχής. Τσίρκα Κυρατσώ η άλλη σου γιαγιά από το μεγάλο σόι των Τσιρκέων με τα πολλά παιδιά διάσπαρτα στους πέντε ανέμους.
Θα ήθελα τόσο να δω τον αδελφό σου Κερατσούλα, το Γιωργάκη Γραβαρίτη, να κουβεντιάσουμε για κείνα τα χρόνια. Θυμάμαι η Χρυσούλα του Γιοβανή, η Αναστασία Αλπανίδη, η Τούλα Αμαξοπούλου, η Άννα του Γκλαβά, η Πίπη, που πηγαίναμε παρέες μεροκάματο να βγάλουμε φασόλια στον Ηρακλή τον Μπακιρτζή, χαράματα με τη δροσιά και με τραγούδια.
Μαργαρίτης Αμαξόπουλος, δεν έμεινε στην ιστορία του χωριού μόνο για το καφενείο του, την ταβέρνα, την πίστα, τους χορούς και για το μοναδικό τηλέφωνο που είχε, αλλά κυρίως για το περιβόητο κεραμιδαριό του. Το πρώτο μου ρολόι το πήρα 14-15 χρόνων, μεν το μεροκάματο στο κεραμιδαριό. Ο Θεολόης – Λόης, το πρώτο από τα παιδιά του, και είχε πολλά, επάνω στο άλογο έπαιζε από τότε κλέφτες και αστυνόμους.
Οι γιορτές, τα πανηγύρια, οι τσέργες στα Φατίριακα τέλος Αυγούστου όπως τώρα, στον Αϊ – Θανάση στη Αλμαλί.
Θυμάμαι τα αλώνια, με τις τεράστιες στα μάτια μου σαν πυραμίδες θημωνιές, τα ατέλειωτα συντροφικά νυχτέρια για να καθαρίσουμε το καλαμπόκι, να σπάσουμε τον ήλιο, να τριορίσουμε. Ο Βαταμίδης Θεολόγης είχε το μοναδικό τριόρι της εποχής, εκτός του Παυλέρη, με την γυναίκα του τη Χρυσή και τα παιδιά του Αθηνοδώρα, Αναγνώστης, η Κούλα και η Κυράνθη (σπούδαζε γιατρός στην Πόλη τότε).
Οικογένεια Κουτσουπέτρου, κόρη τους η Ελενίτσα, νοσοκόμα και σύντροφός μου στα πέτρινα χρόνια του Γυμνασίου, η Πόπη, η Ευθαλία, μου λείπουν απόψε, έφυγαν νωρίς.
Στη γωνιά του σπιτιού του παππού και του θείου μου του Θανάση. Τι παιχνίδια αλήθεια δεν παίζαμε τα παιδιά, κουτσομάνκα και ξυπόλυτα, ενώ οι μανάδες μας έκαναν χωρατά και έκοβαν μασάλια μπροστά στις αυλόπορτες, με πρώτο και καλύτερο τα χωρατά της γιαγιάς μου, με δημοσιογράφους αυτήν και την Χρυσή του Θεολόη. Κυνηγούσαμε τα κουνούπια και τις κολοφωτιές με ρεβόλια, λέγαμε παραμύθια και ενίοτε παίζαμε Καραγκιόζη, πληρώνοντας για είσοδο ένα αυγό. Κοντά έμενε και ο Κοντέλλος ο Δημητρός. Παιδιά του ο Φώτης, ο Αλέκος, η Λεμονιά και η Πέπη. Γειτονιά και ο Κοκογκιός, ο Τζαμπατζής, τα Γιοβάνια, η Κρουσταλλένια και φυσικά η σεβάσμια γιαγιά Ελισάβετ που γνώριζε όλα τα βοτάνια και γιάτρευε όλους τους πόνους.
Λίγες ήταν οι μεγάλες γητεύτρες του χωριού, εκτός από την γιαγιά Ελισάβετ, η άλλη ήταν η γιαγιά Γαρφαλιά. Επιβλητική, τρομακτική στα μάτια μας, θυμάσαι Τούλα, ξεμάτιαζε, γιάτρευε τον πονόδοντο, τον κεφαλόπονο, τον κοιλόπονο.
Κιουλουμίδης, Σκοπιανός ο νονός μου. Τέλος ο Ζυγρίδης και η Πηνελόπη με την Ευανθία, την Κούλα, την Φωφώ, το Δημητράκη, το Γιώργο, το Γιάννη καλοί μου φίλοι μέχρι και σήμερα.
Χατζηχανίδης ο πιο ευγενικός και πράος άνθρωπος, καλός γείτονας. Δίπλα, ο άλλος μου θείος, μεγαλύτερος αδελφός της μάνας μου, Μιχαηλίδης Παναγιώτης, σιδηροδρομικός έλεγε, με τα ξαδέρφια μου Ανέστη και Βασιλική.
Αλέξης Αλεξιάδης, ο φόβος και ο τρόμος των παιδιών, με το ούζο στο τεράστιο ζωνάρι του και στο άλλο τη μαγκούρα. Στην πραγματικότητα είχε καρδιά μικρού παιδιού. Άλλα ονόματα που μού ’ρχονται στο μυαλό είναι : Μακρίδης και Χριστίνα, Μακρίδης και Μαργώ. Πιπέλης ο αδελφός της. Τρουλιανέσσα η γιαγιά του Κώστα. Βαταμίδης Αναγνώστης, ο ρωμιός, υπέροχος άνθρωπος, πάντα με το μασάλι στο στόμα. Μπακιρτζής ο γραμματέας για χρόνια στην κοινότητα. Ο αδελφός του Ηρακλής Μπακιρτζής με το αλογόκαρο. Με αυτό μετέφερε τη μάνα μου στο νοσοκομείο της Ξάνθης να γεννήσει. Βαλασίδης και Άννα, αρχοντογυναίκα η μάνα σου Σταμάτη, Κατσανίδες, Παυλέρης, Σαββοπουλαίοι, Σταμπολίδες, Κουρτιδαίοι. Στεργίδης ο φούρναρης, ο παππούς σου Λίτσα, απέναντι ο Παντής με το μοναδικό αυτοκίνητο που μετέφερε το γάλα στην Ξάνθη και εμάς στο Γυμνάσιο.
Μπουντουριδαίοι, η μεγάλη οικογένεια. Γκλαβάς και Τελιώ επίσης μεγάλη οικογένεια. Κάπου στο δρόμο της βόλτας, ο Μαλλιάρας ο Μιχάλης, Τραμπίδης ο Ζαχαρίας, ο Λουπάτατζης, απέναντι ο Τσομπανίδης ο ψάλτης με ο καφενείο «Η δροσιά» και παραδίπλα ο Ματζαράκης, ο Μπρατίδης Γιώργος και Γιάνγκος, άχ! Γιάνγκο, σαν νάταν χθες θυμάμαι το γάμο σου, ακούω τα νταούλια στην αυλή του σπιτιού σας, εσύ ντυμένος γαμπρός, τα πόδια μες το ταψί με κέρματα, να σε ξυρίζουν και να χορεύουν.
Λίγα πράγματα όμως ήταν αυτά που στιγμάτισαν εκείνη την περίοδο και έδωσαν ζωή στο χωριό μας.
- Το ποτάμι, με το κτίσιμο της γέφυρας, με τις πλημμύρες του και το βασικό σημείο συνάντησης για οποιαδήποτε δουλειά της καθημερινότητάς μας. Κολυμπούσαμε, πλέναν τα ρούχα οι γυναίκες, πότιζαν τα ζώα, τα χωράφια και φυσικά ψάρευαν οι πατεράδες μας σε αυτό.
Το ανάχωμα, βουνό στα μάτια μας, κατέληγε σε ένα σημείο, δίπλα στην γέφυρα στο οικόπεδο του Ζουμπούλη και Γούλα, σε ένα χωράφι μας. Εγώ, ο Νότης μας, ξάδερφος, εγγονός και αυτός του Παλκάρη και η Σούλα η αδερφή μου, το μετατρέψαμε σε μία πρώτης τάξης τσουλήθρα, κάνοντας τρύπες στο σορτσάκι του αυτός και εμείς στα καμποτένια βρακιά μας. Η γέφυρα με φόντο το ποτάμι ήταν και το μέρος για τις λίγες και μοναδικές φωτογραφίες εκείνης της εποχής.
- Η λίμνη Βιστωνίδα (γνωστή πια τώρα σε όλους με τα γεγονότα), θυμάστε συγχωριανοί μου δεν μπορεί, πηγαίναμε όλοι μαζί, με βοϊδάμαξα, για το πρώτο και μοναδικό μπάνιο του καλοκαιριού και το τσούξιμο, τα ουρλιαχτά και τους αναστεναγμούς, το βράδυ σε όλο το χωριό, όταν η μάνα μου άπλωνε γιαούρτι στις τσουρουφλισμένες πλάτες μας.
- Αυτό όμως που πραγματικά έδωσε χρώμα, ζωντάνια και παλμό στο χωριό της εποχής που εγώ και η ηλικία μου θυμάται, ήταν η στάση του τραίνου «Γρήγορον» και η βόλτα κάτω από τις γραμμές μέχρι του Κουρτή και αργότερα από του Κιρτσιλιανάκη μέχρι του Αλμπανίδη τον «Σινεμά ο Παράδεισος». Αμέ ! Βλέπαμε σινεμά στην αποθήκη που μετέτρεψε σε αίθουσα Κινηματογράφου αυτός ο χαρισματικός άνθρωπος. Κάθε εβδομάδα τις Κυριακές νωρίς-νωρίς , ντυμένες, θυμάστε! Με τα φουρό μας, λαστέξ μαύρες ζώνες και τα πρώτα μας σουτιέν, βγαίναμε αγκαζέ ομάδες – ομάδες, χώρια κορίτσια και αγόρια τις περισσότερες φορές, να φλερτάρουμε και να τα πούμε. Πόσα ειδύλλια αλήθεια δεν ξετυλίχθηκαν σε αυτή τη βόλτα. Σήμερα η τηλεόραση τα ισοπέδωσε όλα.
Κατά μήκος της γραμμής μέχρι το σταθμό (λειτουργούσε τότε ο σταθμός) γιορτάζαμε πρωτομαγιές και κάναμε στεφάνια με τα άπειρα ζουμπούλια και αγριόκρινους, που φύτρωναν πλούσια στο ντάλικ, τότε πριν ισοπεδώσουν τα πάντα οι φαγάνες και τα τρακτέρ και η αλόγιστη χρήση λιπασμάτων και αφανίσουν κάθε είδος σπάνιας χλωρίδας που είχαμε. Θυμάσαι Τασούλα, δεύτερη κόρη, πρώτη η Ρούλα – Ραλλού, του Σαμουήλα Θανάση και τις Σουλτάνας, τον μπαχτσέ και το ντάλικ πως ήταν παλιά;;;;;
Θυμάμαι μαζεύαμε αγριοκάρδαμο, σέσκουλα και λάπατα από τα ρυάκια του χωριού μας που ανάβλυζαν άφθονα κρυστάλλινα νερά (στο ντάλικ και στους μπαχτσέδες). Το θυμάμαι σαν νάταν χθες. Το νερό ήταν πεντακάθαρο, το πίναμε.
Συγχωριανοί! Φίλοι! Συμμαθητές ας ταξιδέψουμε μαζί απόψε, στα ευχάριστα και πικρά, γλυκά και επώδυνα μονοπάτια του παρελθόντος και ας ξαναζωντανέψουμε με μνήμες την εποχή των παππούδων μας!

Σας ευχαριστώ για την υπομονή σας!
Καλή διασκέδαση !
Νέοι και ναρκωτικά

Το φαινόμενο της χρήσης ναρκωτικών ουσιών στην εποχή μας δυστυχώς έχει λάβει τεράστιες διαστάσεις και όλο και πιο αυξημένο είναι το εύρος των ηλικιών που καλύπτει, γι’ αυτό και αποτελεί το μεγαλύτερο κίνδυνο για τον άνθρωπο.


Όπως όλοι γνωρίζουμε τα ναρκωτικά είναι διάφορες χημικές ουσίες που μεταβάλλουν τη νοητική δραστηριότητα και την ψυχολογία των ανθρώπων και οδηγούν στην εξάρτηση.
Ποιος είναι όμως ο λόγος για τον οποίο όλο και περισσότεροι νέοι στρέφονται στη συγκεκριμένη διαδικασία, τη χρήση δηλαδή ναρκωτικών ουσιών, η οποία γνωρίζουν από την πρώτη στιγμή πως το μόνο που θα τους προσφέρει θα είναι μια παροδική απώλεια μνήμης και απλά θα τους ωθήσει στο να κάνουν ένα ακόμα βήμα προς το θάνατο;
Ένα αίτιο είναι η γενικότερη κρίση που υφίσταται η σύγχρονη κοινωνία, επειδή πλέον δεν υπάρχουν τόσο έντονες οι αξίες και οι θεσμοί παρά μόνο η αφθονία των υλικών αγαθών και οι ανέσεις οι οποίες τους οδηγούν σε μια κατάσταση ανίας και πλήξης. Επιπλέον το άγχος αλλά και η μοναξιά είναι λόγοι που σπρώχνουν όλο και περισσότερους νέους στο λευκό θάνατο και αυτό το γεγονός μπορεί να το αναστείλει η επικοινωνία με συνανθρώπους, κάτι το οποίο είναι ανέφικτο ειδικότερα στις μεγάλες πόλεις οι οποίες κάνουν τους ανθρώπους διστακτικούς, αδιάφορους και αποξενωμένους και έτσι εκείνοι με τη σειρά τους κλείνονται στον εαυτό τους και θέλοντας να καλύψουν το ψυχολογικό κενό τους, βρίσκουν σαν μόνη διέξοδο τα ναρκωτικά.Επίσης η κρίση στην οικογένεια είναι μια σημαντική αιτία που μπορεί να ωθήσει τους νέους στα ναρκωτικά. Όταν δεν υπάρχει οικογενειακός θεσμός υπάρχει μεγάλη πιθανότητα αυτό να δημιουργήσει πολλά σοβαρά προβλήματα. Τα άτομα που δεν έχουν σωστή στήριξη και προετοιμασία από τους γονείς προκειμένου να βγουν στην κοινωνία και να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες και τα εμπόδιά της, με την πρώτη αποτυχία βρίσκουν λύση στα ναρκωτικά.Μια ακόμη αιτία είναι η περιέργεια ενός νέου να δοκιμάσει καθετί το οποίο γίνεται αντικείμενο συζήτησης για πολλούς, όπως είναι το φαινόμενο των ναρκωτικών ενώ η έλλειψη ενημέρωσης σε συνδυασμό με «κακές συναναστροφές» είναι κάτι το οποίο μπορεί να αποβεί μοιραίο για ένα νέο και να το εθίσει στα ναρκωτικά.
Τέλος, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι πως η εξάπλωση των ναρκωτικών χρειάζεται άμεσο περιορισμό, αν όχι εξάλειψη, και αυτό θα συμβεί μόνο με την άμεση συμβολή της παιδείας και την προσοχή όλων μας προκειμένου να έρθει η στιγμή κατά την οποία θα δούμε έναν κόσμο ανέπαφο και απαλλαγμένο από κάθε είδους ουσία η οποία προκαλεί αργό και επώδυνο θάνατο ειδικότερα σε ανθρώπους με πολλά όνειρα για το μέλλον τους.

Μ. Αλατζά
Καλή εβδομάδα σε όλους σας και καλό μας μήνα. Ήρθε και ο Σεπτέμβρης, τα σχολεία σε λίγες ημέρες ανοίγουν και ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Όλοι άρχισαν να γυρίζουν πίσω στην πόλη και στους κανονικούς τους ρυθμούς ενώ οι φετινές διακοπές μας αποτελούν πλέον παρελθόν και έγιναν άλλη μία όμορφη καλοκαιρινή ανάμνηση. Δυστυχώς, όσο κι αν δεν αρέσει σε κανέναν η ευχή μου, σας εύχομαι καλό χειμώνα και ο θεός να μας φυλάει από την γρίπη των χοίρων (όλοι με αντισηπτικά κυκλοφορούν ) και από την γρίπη των άλλων «χοίρων» που μας δυσκολεύουν και θα συνεχίσουν να μας δυσκολεύουν τη ζωή με ανασχηματισμούς, εκλογές, φανφάρες και λιτότητα.
Αλλά σήμερα δεν θα στενοχωρηθώ, ούτε θα ασχοληθώ με τα πολιτικά και παραπολιτικά τερτίπια των κυβερνώντων. Αντίθετα σήμερα θέλω να σας πω το πόσο τυχερή ήμουν την προηγούμενη εβδομάδα γιατί είχα την τιμή και την χαρά να παραβρεθώ στην Αυγουστιάτικη Βεγγέρα των απανταχού Πολυσιωτών. Και ευχαριστώ τους διοργανωτές που με προσκάλεσαν γιατί μου δόθηκε η ευκαιρία να ζήσω μία μοναδική εμπειρία, γεμάτη από τις αναμνήσεις των ανθρώπων που κατάγονται από τον Πολύσιτο.
Άνθρωποι ζεστοί, δεμένοι, γεμάτοι συγκίνηση από την νοσταλγία και τις θύμησες των παιδικών τους χρόνων. Άνθρωποι που δεν ξεχνούν τη ταυτότητά τους και κάνουν τα αδύνατα δυνατά να έρθουν και πάλι κοντά και να ξανασμίξουν με τους παλιούς συμμαθητές και γείτονες, φίλους και συγγενείς που είχαν χρόνια να ανταμωθούν για να πουν τα νέα τους και να ξαναθυμηθούν τα παλιά. Άνθρωποι ευαισθητοποιημένοι που θεωρούν χρέος, απέναντι στους ευατούς τους πρώτα και μετά απέναντι στους συγχωριανούς τους, τη διατήρηση των ηθών και εθίμων τους, ώστε με το πέρασμα του χρόνου να μην χαθούν.
Πρόσωπα λαμπερά παντού, χαμογελαστά αλλά και δακρυσμένα συνάμα. Άνθρωποι που μεγάλωσαν μαζί και μοιράστηκαν τη βούκα και την ανέχεια. Άνθρωποι καλοσυνάτοι με την αγκαλιά τους ανοιχτή για να χωρέσουν μέσα όλες τις αναμνήσεις τους. Καμάρωναν για τα παιδιά και τα εγγόνια τους που ήταν εκεί μαζί τους και γνώριζαν ίσως για πρώτη φορά τον τόπο των παππούδων και των γιαγιάδων τους. Είχα πολύ καιρό να νιώσω αυτή την ζεστασιά και την ανθρωπιά που απόπνεε η ατμόσφαιρα. Ήταν ένα όνειρο, ένα αντάμωμα που το είχαν όλοι τους ανάγκη και τους δόθηκε η ευκαιρία να το πραγματοποιήσουν. Κοντοστεκόντουσαν και προσπαθούσαν να αναγνωρίσουν τους συγχωριανούς τους και μόλις αναγνώριζαν ο ένας τον άλλον, οι αγκαλιές άνοιγαν και δάκρυα χαράς τους πλημμύριζαν.
Όσο ζούσα μαζί τους αυτές τις στιγμές σκεφτόμουν πόσα πράγματα χάνουμε εμείς οι άνθρωποι της πόλης, έστω κι αν δεν γεννηθήκαμε σε καμία μεγαλούπολη. Αδυνατούμε να κατανοήσουμε τις ευεργεσίες της ζωής στο χωριό, εγκλωβισμένοι απ' το άγχος και την ψευδαίσθηση της άνεσης που νομίζουμε ότι μας προσφέρει η πόλη. Αυτοί οι άνθρωποι είχαν όλα τα πλούτη του κόσμου γιατί ήταν γεμάτοι από συναισθήματα που ίσως είχαν πολύ καιρό να νιώσουν.
Είχα την χαρά να κάθομαι δίπλα σε μία Πολυσιτιανή, την Κα Στέλλα, που μένει πολλά χρόνια στην Θεσσαλονίκη αλλά δεν ξέχασε ποτέ το χωριό της και ήταν πολύ περήφανη για τον τόπο που την ανάθρεψε και την στιγμάτισε για πάντα. Χείμαρρος η Κα Στέλλα, που μας συνεπήρε από την πρώτη στιγμή που την συναντήσαμε. Αναφερόταν συχνά σε πολλά ονόματα συγχωριανών της που δεν κατάφεραν να έρθουν και με δάκρυα στα μάτια έλεγε και ξαναέλεγε πόσο της λείπουν. Και μάλιστα χαριτολογώντας έλεγε ότι τώρα καταλαβαίνει απόλυτα την μητέρα της, που της μιλούσε συνεχώς για τα παλιά χρόνια και τις παιδικές της αναμνήσεις κι εκείνη βαριόταν αφάνταστα να τα ακούει ξανά και ξανά. Τώρα η ίδια είναι αυτή που μιλάει συνεχώς για τα υπέροχα και συνάμα δύσκολα χρόνια της δικής της παιδικής ηλικίας. Κυρία Στέλλα να είστε πάντα καλά και να μην ξεχάσετε ποτέ τη γη και τον τόπο που σας ανάθρεψε και σας πρόσφερε τα εφόδια για να γίνετε ένας τόσο αξιόλογος άνθρωπος.
Οι ρίζες μας και ο τόπος μας είμαστε εμείς οι ίδιοι. Όσο τον θυμόμαστε, τον τιμούμε και δεν τον ξεχνούμε θα υπάρχει για πάντα μέσα μας. Άλλωστε η ζωή μας είναι μία σκάλα και κάθε ηλικία και εμπειρία ένα σκαλοπάτι. Όταν ανεβαίνουμε ένα σκαλοπάτι, το προηγούμενο δεν το εξαφανίζουμε με περιφρόνηση, αλλά το τιμούμε και το αφήνουμε στην θέση του, γιατί στηρίζει μαζί με όλα τα άλλα την σκάλα, δηλαδή εμάς τους ίδιους.

Οι στίχοι 'ς την πατρίδα μου είνε καθάριο μέλι,
Απ' τίς καρδιάς βυζαίνονται το άνθος μυστικά,
Μέσα 'ς το νου φυλάγονται, 'σα' μέσα σε κυψέλη,
Κ' είνε στολίδια της χαράς, της λύπης γιατρικά.
Οι στίχοι 'ς την πατρίδα μου είναι καθάριο μέλι.

Κωστής Παλαμάς
ΤΟΛΜΗΡΑ

Σα να μην έφτανε που η πόλη της Ξάνθης τείνει να γίνει ένα απέραντο τσιμεντένιο έκτρωμα, ο δήμαρχος ανακοίνωσε και την πρόθεση της δημοτικής αρχής να μετατρέψει τον τελευταίο πνεύμονα πρασίνου της πόλης, το λιμνίο, σε πάρκιγκ. Με τον τρόπο αυτό όπως είπε χαρακτηριστικά θα απομακρυνθούν τα διάφορα «περιθωριακά» άτομα που συχνάζουν εκεί. Μα ακόμα κι αν γίνει αυτό, αν δηλαδή απομακρυνθούν τα άτομα αυτά, ο απλός πολίτης δε θα έχει κανένα όφελος γιατί πολύ απλά τη θέση των ατόμων αυτών θα πάρουν τα αυτοκίνητα. Το περίεργο πάντως είναι που η πρόθεση αυτή της δημοτικής αρχής δεν έχει έρθει προς συζήτηση στο δημοτικό συμβούλιο κι έτσι απλά ανακοινώθηκε από τον ίδιο τον δήμαρχο. Αποφασίζουμε και διατάζουμε δηλαδή. Ξεριζώνουμε κάθε ίχνος πρασίνου και στη θέση του βάζουμε ή τσιμέντο ή αυτοκίνητα. Ζήτησαν άραγε τη γνώμη κανενός γι’ αυτό;

Δε διαφωνεί κανένας ότι η πόλη μας έχει ανάγκη από νέες θέσεις στάθμευσης, αυτό όμως δε σημαίνει πως όπου υπάρχει πράσινο θα το μετατρέψουμε σε πάρκινγκ. Αφού η δημοτική αρχή θέλει τόσο πολύ να δημιουργήσει νέους χώρους στάθμευσης οχημάτων, γιατί δε το κάνει στο οικόπεδο ανάμεσα στην πυροσβεστική και τη Δ.Ε.Η. απ’ όπου μετακομίζουν οι υπηρεσίες που στεγάζονται εκεί; Είναι ένας τεράστιος χώρος όπου καθημερινά θα μπορούν να σταθμεύουν εκατοντάδες αυτοκίνητα και μάλιστα είναι πολύ κοντά στο κέντρο οπότε και τους οδηγούς θα βολεύει και τα καταστήματα του κέντρου. Εκτός κι αν όλα όσα ακούγονται για διαφορετική εκμετάλλευση του χώρου όπως η δημιουργία ξενοδοχείου, ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Ποια είναι τελικά τα πραγματικά σχέδια του δήμου για τον συγκεκριμένο χώρο;

Για άλλη μια φορά ο δήμαρχος Ξάνθης σε δηλώσεις του τόνισε ότι η κεντρική πλατεία της πόλης θα παραδοθεί τον Σεπτέμβριο στους Ξανθιώτες. Εκτός από το ότι έχουμε ήδη μπει στον Σεπτέμβρη και δε βλέπουμε να γίνεται καμιά παράδοση, ο δήμαρχος ξέχασε να μας πει τι είναι τελικά αυτό που θα παραδοθεί. Θα είναι μια όαση ομορφιάς ή θα πρόκειται για ένα έκτρωμα; Όαση ομορφιάς με τόσους τόνους τσιμέντο, δε βλέπουμε να γίνεται. Μόνο στις κατά καιρούς συνεντεύξεις τους για το έργο αυτό, τόσο ο ίδιος ο δήμαρχος όσο και οι υπεύθυνοι εργολάβοι μας έλεγαν άλλα. Μιλούσαν για το ωραιότερο μέρος της πόλης, για το πιο σημαντικό έργο που έχει γίνει ποτέ στην πόλη αυτή. Ίσως θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικοί σε αυτά που λένε γιατί οι δηλώσεις τους δεν είναι κάτι που παίζει σε ένα δελτίο ειδήσεων και μετά ξεχνιέται. Υπάρχει στο αρχείο και όταν χρειαστεί, εμείς θα κάνουμε μια υπενθύμιση τόσο στους ίδιους όσο και στους υπόλοιπους Ξανθιώτες για το τι μας έλεγαν. Όταν τελικά παραδοθεί το έργο αυτό, θα δούμε αν θα είναι έτσι όπως μας το περιέγραφαν πριν ξεκινήσει.

Για τα ακριβά τιμολόγια της Δ.Ε.Υ.Α.Ξ. φταίει το ακριβό ρεύμα, μας είπε ο πρόεδρος της. Για τα μπάζα που η Δ.Ε.Υ.Α.Ξ. ρίχνει όπου βρει, πάλι το ακριβό ρεύμα φταίει;

Πόση τελικά είναι η αξία του κάθε καλλιτέχνη (όσο μικρός ή μεγάλος σε αποδοχή του κόσμου κι αν είναι αυτός) που συμμετέχει στις γιορτές παλιάς πόλης, για τους διοργανωτές των γιορτών αυτών; Πόσο τον σέβονται και τον εκτιμούν; Μήπως τόσο ώστε σε απόσταση δέκα μέτρων από το χώρο που τραγουδάει ο κάθε τραγουδιστής, να ακούγονται διάφοροι άλλοι ήχοι από ορχήστρες των συλλόγων. Δε θα έπρεπε να διασφαλίσουν μια νορμάλ απόσταση όπου δε θα ακούγεται τίποτα άλλο εκτός από τον τραγουδιστή που τραγουδάει προσπαθώντας να βάλει το δικό του λιθαράκι σε αυτό που λέμε επιτυχημένες γιορτές; Ας μας πει έστω και ένας ότι πήγε στην παλιά πόλη να ακούσει τα τραγούδια ενός καλλιτέχνη και σε απόσταση δέκα άντε το πολύ δεκαπέντε μέτρων μπορούσε να τον ακούσει. Για ποιο λόγο δηλαδή τους καλούν αφού δεν τους δίνουν τη δυνατότητα να ακουστούν; Πόσοι καλλιτέχνες δεν έχουν κάνει ως τώρα παράπονα για την κατάσταση αυτή; Είδατε να αλλάζει τίποτα; Τίποτα απολύτως. Φαίνεται πως τις γιορτές παλιάς πόλης τις κάνουν απλά γιατί πρέπει να γίνουν, χωρίς να τους ενδιαφέρει και το αποτέλεσμα.

Επειδή όμως το τελευταίο πράγμα που θα θέλαμε είναι να δημιουργήσουμε προβλήματα σε έναν θεσμό που για εμάς έχει μεγάλη σημασία, τις γιορτές παλιάς πόλης, δε θα γράψουμε για την ώρα τίποτα παραπάνω. Όταν με το καλό τελειώσουν αυτές εδώ ήμαστε πάλι για να τα πούμε όλα. Και τα θετικά αλλά και τα αρνητικά. Προς το παρόν το μόνο που θα επισημάνουμε είναι πως για να δημιουργήσει κανείς πολιτισμό, θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να είναι ο ίδιος να έχει το αντίστοιχο υπόβαθρο. Διαφορετικά, όση καλή θέληση κι αν διαθέτει, η προσπάθειά του είναι καταδικασμένη.

Στην φωτιά που ξέσπασε στο πίσω μέρος της λίμνης Βιστωνίδα, έσπευσαν τα συνεργία και το ανθρώπινο δυναμικό του δήμου Βιστωνίδας με τη βοήθεια των δήμων Αβδήρων και Τοπείρου να σβήσουν τη φωτιά ενώ η πυροσβεστική είχε στηθεί σε ένα σημείο όπου είχε δημιουργήσει μια ζώνη και περίμενε τη φωτιά να φτάσει εκεί για να τη σβήσει. Γιατί άραγε η πυροσβεστική λειτουργεί κατ’ αυτόν τον τρόπο; Μήπως έχει τέτοιες εντολές;

Συγχαρητήρια αξίζουν στον δήμο Βιστωνίδας για τις γιορτές νεολαίας και πολιτισμού που διοργάνωσε την περασμένη εβδομάδα. Παρά τις γιορτές παλιάς πόλης, ο κόσμος που πήγε να παρακολουθήσει τις πρωτότυπες ομολογουμένως εκδηλώσεις, όπως ο ποδηλατικός γύρος, ο ιππικός περίπατος και πολλές ακόμα εκδηλώσεις. Ας ευχηθούμε οι γιορτές αυτές να έχουν και συνέχεια διότι ο τόπος μας έχει την ανάγκη τέτοιων πρωτοβουλιών.