Καλή εβδομάδα σε όλους σας και καλό μας μήνα. Ήρθε και ο Σεπτέμβρης, τα σχολεία σε λίγες ημέρες ανοίγουν και ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Όλοι άρχισαν να γυρίζουν πίσω στην πόλη και στους κανονικούς τους ρυθμούς ενώ οι φετινές διακοπές μας αποτελούν πλέον παρελθόν και έγιναν άλλη μία όμορφη καλοκαιρινή ανάμνηση. Δυστυχώς, όσο κι αν δεν αρέσει σε κανέναν η ευχή μου, σας εύχομαι καλό χειμώνα και ο θεός να μας φυλάει από την γρίπη των χοίρων (όλοι με αντισηπτικά κυκλοφορούν ) και από την γρίπη των άλλων «χοίρων» που μας δυσκολεύουν και θα συνεχίσουν να μας δυσκολεύουν τη ζωή με ανασχηματισμούς, εκλογές, φανφάρες και λιτότητα. Αλλά σήμερα δεν θα στενοχωρηθώ, ούτε θα ασχοληθώ με τα πολιτικά και παραπολιτικά τερτίπια των κυβερνώντων. Αντίθετα σήμερα θέλω να σας πω το πόσο τυχερή ήμουν την προηγούμενη εβδομάδα γιατί είχα την τιμή και την χαρά να παραβρεθώ στην Αυγουστιάτικη Βεγγέρα των απανταχού Πολυσιωτών. Και ευχαριστώ τους διοργανωτές που με προσκάλεσαν γιατί μου δόθηκε η ευκαιρία να ζήσω μία μοναδική εμπειρία, γεμάτη από τις αναμνήσεις των ανθρώπων που κατάγονται από τον Πολύσιτο.
Άνθρωποι ζεστοί, δεμένοι, γεμάτοι συγκίνηση από την νοσταλγία και τις θύμησες των παιδικών τους χρόνων. Άνθρωποι που δεν ξεχνούν τη ταυτότητά τους και κάνουν τα αδύνατα δυνατά να έρθουν και πάλι κοντά και να ξανασμίξουν με τους παλιούς συμμαθητές και γείτονες, φίλους και συγγενείς που είχαν χρόνια να ανταμωθούν για να πουν τα νέα τους και να ξαναθυμηθούν τα παλιά. Άνθρωποι ευαισθητοποιημένοι που θεωρούν χρέος, απέναντι στους ευατούς τους πρώτα και μετά απέναντι στους συγχωριανούς τους, τη διατήρηση των ηθών και εθίμων τους, ώστε με το πέρασμα του χρόνου να μην χαθούν.
Πρόσωπα λαμπερά παντού, χαμογελαστά αλλά και δακρυσμένα συνάμα. Άνθρωποι που μεγάλωσαν μαζί και μοιράστηκαν τη βούκα και την ανέχεια. Άνθρωποι καλοσυνάτοι με την αγκαλιά τους ανοιχτή για να χωρέσουν μέσα όλες τις αναμνήσεις τους. Καμάρωναν για τα παιδιά και τα εγγόνια τους που ήταν εκεί μαζί τους και γνώριζαν ίσως για πρώτη φορά τον τόπο των παππούδων και των γιαγιάδων τους. Είχα πολύ καιρό να νιώσω αυτή την ζεστασιά και την ανθρωπιά που απόπνεε η ατμόσφαιρα. Ήταν ένα όνειρο, ένα αντάμωμα που το είχαν όλοι τους ανάγκη και τους δόθηκε η ευκαιρία να το πραγματοποιήσουν. Κοντοστεκόντουσαν και προσπαθούσαν να αναγνωρίσουν τους συγχωριανούς τους και μόλις αναγνώριζαν ο ένας τον άλλον, οι αγκαλιές άνοιγαν και δάκρυα χαράς τους πλημμύριζαν.
Όσο ζούσα μαζί τους αυτές τις στιγμές σκεφτόμουν πόσα πράγματα χάνουμε εμείς οι άνθρωποι της πόλης, έστω κι αν δεν γεννηθήκαμε σε καμία μεγαλούπολη. Αδυνατούμε να κατανοήσουμε τις ευεργεσίες της ζωής στο χωριό, εγκλωβισμένοι απ' το άγχος και την ψευδαίσθηση της άνεσης που νομίζουμε ότι μας προσφέρει η πόλη. Αυτοί οι άνθρωποι είχαν όλα τα πλούτη του κόσμου γιατί ήταν γεμάτοι από συναισθήματα που ίσως είχαν πολύ καιρό να νιώσουν.
Είχα την χαρά να κάθομαι δίπλα σε μία Πολυσιτιανή, την Κα Στέλλα, που μένει πολλά χρόνια στην Θεσσαλονίκη αλλά δεν ξέχασε ποτέ το χωριό της και ήταν πολύ περήφανη για τον τόπο που την ανάθρεψε και την στιγμάτισε για πάντα. Χείμαρρος η Κα Στέλλα, που μας συνεπήρε από την πρώτη στιγμή που την συναντήσαμε. Αναφερόταν συχνά σε πολλά ονόματα συγχωριανών της που δεν κατάφεραν να έρθουν και με δάκρυα στα μάτια έλεγε και ξαναέλεγε πόσο της λείπουν. Και μάλιστα χαριτολογώντας έλεγε ότι τώρα καταλαβαίνει απόλυτα την μητέρα της, που της μιλούσε συνεχώς για τα παλιά χρόνια και τις παιδικές της αναμνήσεις κι εκείνη βαριόταν αφάνταστα να τα ακούει ξανά και ξανά. Τώρα η ίδια είναι αυτή που μιλάει συνεχώς για τα υπέροχα και συνάμα δύσκολα χρόνια της δικής της παιδικής ηλικίας. Κυρία Στέλλα να είστε πάντα καλά και να μην ξεχάσετε ποτέ τη γη και τον τόπο που σας ανάθρεψε και σας πρόσφερε τα εφόδια για να γίνετε ένας τόσο αξιόλογος άνθρωπος.
Οι ρίζες μας και ο τόπος μας είμαστε εμείς οι ίδιοι. Όσο τον θυμόμαστε, τον τιμούμε και δεν τον ξεχνούμε θα υπάρχει για πάντα μέσα μας. Άλλωστε η ζωή μας είναι μία σκάλα και κάθε ηλικία και εμπειρία ένα σκαλοπάτι. Όταν ανεβαίνουμε ένα σκαλοπάτι, το προηγούμενο δεν το εξαφανίζουμε με περιφρόνηση, αλλά το τιμούμε και το αφήνουμε στην θέση του, γιατί στηρίζει μαζί με όλα τα άλλα την σκάλα, δηλαδή εμάς τους ίδιους.
Οι στίχοι 'ς την πατρίδα μου είνε καθάριο μέλι,
Απ' τίς καρδιάς βυζαίνονται το άνθος μυστικά,
Μέσα 'ς το νου φυλάγονται, 'σα' μέσα σε κυψέλη,
Κ' είνε στολίδια της χαράς, της λύπης γιατρικά.
Οι στίχοι 'ς την πατρίδα μου είναι καθάριο μέλι.
Κωστής Παλαμάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου