ΤΟΛΜΗ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ

Στηρίζουν Τσέπελη
Παραβλέπουν το χρέος
Στήριξη στο Μανώλη Τσέπελη έναντι της παράταξης Πολίτες για την Αλλαγή που ζητά την παραίτησή του, έσπευσε να δώσει η δημοτική αρχή σιωπώντας ωστόσο για το σημαντικότερο. Το χρέος ύψους 11.000.000 € που πνίγει τη ΔΕΥΑΞ.
Δέκα ημέρες απομένουν ως τα Χριστούγεννα και αυτές οι γιορτές κάθε άλλο παρά χαρούμενες είναι. Η εντύπωση όλων είναι πως παρακολουθούμε σαν απλοί θεατές τα όσα εκτυλίσσονται γύρω μας χωρίς να μπορούμε να παρέμβουμε και να δώσουμε ένα ευτυχισμένο τέλος στο παραμύθι.
Κακοί μάγοι και ξωτικά στοιχειώνουν τη ζωή μας, την καθημερινότητά μας, ενώ ο γέρος χρόνος θαρρείς και ρίζωσε βαθιά στην καρδιά μας και δεν αφήνει μια πόρτα ανοιχτή να μπει ο νέος, αυτός που κουβαλά όνειρα και προσδοκίες για καλύτερες ημέρες.
Αφορμή για τις σκέψεις αυτές μου έδωσαν τα όσα διεμείφθησαν και πάλι μεταξύ δημοτικής αρχής και αντιπολίτευσης με αιχμή τη ΔΕΥΑΞ. Έναν οργανισμό, που όσο κι αν θέλουμε να τον αντιμετωπίσουμε καλοπροαίρετα, δυστυχώς δεν μπορούμε. Για έλλειμμα 11.000.000 € κάνει λόγο η παράταξη Πολίτες για την Αλλαγή ζητώντας την παραίτηση του προέδρου Μανώλη Τσέπελη. Εγώ δεν μπορώ να μιλήσω για ατασθαλίες. Άλλωστε χωρίς στοιχεία κανείς δε νομιμοποιείται να το κάνει. Θα μιλήσω όμως για μια επιχείρηση η οποία μαθηματικά συσσωρεύει χρέη οδηγώντας σε αδιέξοδο. Και μάλιστα χρέη τα οποία έχουν φθάσει σε δυσθεώρητο σημείο. Γιατί η απάντηση του Δημάρχου στα όσα καταλογίζει ο κύριος Πούλιος μιλά για όλα εκτός από την ουσία. Δηλαδή για το ύψος του χρέους και για το πώς αυτό δημιουργήθηκε. Και αναρωτιέμαι ως ένας αφελής πολίτης. Ο κύριος Τσέπελης είναι ο ίδιος επιχειρηματίας και μάλιστα θεωρείται επιτυχημένος. Εάν οι επιχειρήσεις του κατέγραφαν χρέη αυτής της τάξης πώς θα αντιδρούσε; Θα προσπαθούσε πρώτα απ’ όλα να αλλάξει τους διαχειριστές του, εάν έχει, και κατόπιν να κάνει διορθωτικές κινήσεις οι οποίες θα τον έβγαζαν από το αδιέξοδο; Ή θα συνέχιζε με τον ίδιο ρυθμό οδηγώντας τες στην καταστροφή; Εάν λοιπόν επέλεγε την πρώτη λύση για τις δικές του επιχειρήσεις γιατί δεν κάνει το ίδιο και για τη ΔΕΥΑΞ; Μήπως γιατί αυτά τα χρέη δε βαρύνουν τον ίδιο αλλά τον Ξανθιώτη καταναλωτή ο οποίος κάποια στιγμή θα κληθεί να επιλέξει ανάμεσα σε κακές υπηρεσίες και σε αύξηση τελών; Γιατί εάν συνεχίσει η ίδια κατάσταση, κάτι που μάλλον είναι βέβαιο αφού εδώ και τόσα χρόνια η ΔΕΥΑΞ δεν καταφέρνει να βγει από τα αδιέξοδα που δημιούργησε, τότε σίγουρα κάποια στιγμή το οικοδόμημα θα καταρρεύσει. Αυτό άραγε δεν το αντιλαμβάνονται η δημοτική αρχή και η διοίκηση της ΔΕΥΑΞ ώστε να κινητοποιηθούν άμεσα προκειμένου να διασώσουν την επιχείρηση;
Πολύ σωστά πράττοντας ο Δήμαρχος Ξάνθης εξέδωσε ανακοίνωση στήριξης των ανθρώπων του, όπως οφείλει να κάνει κάθε πολιτικός όταν πλήττονται άνθρωποι της παράταξής του. Όμως μήπως κάποια στιγμή θα έπρεπε να αναθεωρήσει τη στάση του έναντι προσώπων και καταστάσεων και να αντιληφθεί ότι τελικά δεν είναι στραβός ο γιαλός, ή στην προκειμένη περίπτωση ο κύριος Πούλιος, αλλά ότι ο δήμος στραβά αρμενίζει; Η πράξη στήριξης είναι έντιμη από ανθρώπινης πλευράς. Είναι όμως πολιτικό ατόπημα όταν η κοινωνία βοά να μην αντιλαμβάνεσαι τα όσα συμβαίνουν γύρω σου και απλώς να εθελοτυφλείς. Εδώ θα πρέπει μάλλον να θυμηθεί το παράδειγμα Καραμανλή, που έσπευσε να δώσει στήριξη στους εμπλεκόμενους στο σκάνδαλο της Μονής Βατοπεδίου, για να το πληρώσει πολύ ακριβά λίγους μόνο μήνες μετά. Και σίγουρα η ψήφος των πολιτών δεν είναι ποτέ δεδομένη. Πολλές φορές η επί σειρά ετών σταθερότητά της εκπηγάζει από την έλλειψη εναλλακτικής λύσης. Κάτι που χαρακτήριζε το δήμο Ξάνθης. Ωστόσο στην τελευταία θητεία του δημοτικού συμβουλίου αναδείχτηκαν ζητήματα που τόσα χρόνια έμεναν κάτω από το τραπέζι γιατί δεν υπήρχε δυνατή, αξιόπιστη φωνή. Τα πράγματα όμως είναι τελείως διαφορετικά με τη νυν αντιπολίτευση, αφού Πολίτες για την Αλλαγή και Πολίτες για την Ξάνθη αρθρώνουν έναν ισχυρό αντιπολιτευτικό λόγο που βρίσκει μάλιστα ευήκοα ώτα.
Παράλληλα τα όσα έγιναν εντός πλειοψηφούσας δημοτικής παράταξης με την προσωρινή παύση του κυρίου Καλαϊτζή και την παραίτηση του κυρίου Τριμίντζιου δεν άφησαν αλώβητο το συνδυασμό του κυρίου Στυλιανίδη, αφού αυτή τη φορά τα χτυπήματα ήταν εκ των έσω. Αυτό όμως η δημοτική αρχή φαίνεται αδύναμη να το αντιληφθεί δίνοντας την εντύπωση ενός γίγαντα που άρχισε να κλυδωνίζεται και κινδυνεύει να καταρρεύσει κάνοντας δυνατό κρότο.
Από την άλλη, εντύπωση προκαλεί η αποστροφή του λόγου τις επιτροπές προσλήψεων μιλώντας για έντιμους υπαλλήλους. Κανείς δεν αμφισβήτησε την εντιμότητα ανθρώπων που εργάζονται στο δήμο. Και ούτε αυτή αμφισβητείται συλλήβδην. Μη μου πείτε όμως πως, όντας υπάλληλοι, μπορείτε να λειτουργήσετε αυτοβούλως φθάνοντας μάλιστα και σε ρήξη με την προϊσταμένη σας αρχή; Εγώ από ότι γνωρίζω λίγοι έχουμε το σθένος να το κάνουμε, όταν μάλιστα παίζουμε κορώνα γράμματα την ίδια τη δουλειά μας. Αυτό λοιπόν που κατά κύριο λόγο αμφισβητείται δεν είναι οι υπάλληλοι. Είναι οι διαδικασίες που ακολουθούνται. Όσο λοιπόν κι αν θέλει να αποπροσανατολίσει η δημοτική αρχή από την ουσία του θέματος, δυστυχώς δεν το καταφέρνει. Όσο για τα χτυπήματα κάτω από τη μέση που όπως τονίζει, θα γίνουν εντονότερα όσο βαίνουμε προς τις εκλογές και θα αφορούν πρόσωπα και καταστάσεις, αυτή θεωρώ ότι ήταν η ατυχέστερη αναφορά, καθώς ήδη προϊδεάζει τους πολίτες για το τι πρόκειται να αποκαλυφθεί όσο βαίνουμε προς τις κάλπες. Μου θύμισε πραγματικά το ρητό «φύλαγε τα ρούχα σου για να ‘χεις τα μισά». Κάπως έτσι μάλλον προσπαθούν εκεί στο δήμο να αντιμετωπίσουν μια αρνητική εικόνα που ήδη υφέρπει στην τοπική κοινωνία, άσχετα με το πού θα οδηγήσει.
Και αν πράγματι δεχθούμε ότι ο κύριος Πούλιος προβαίνει σε σειρά καταγγελιών ορμώμενος από το κόμπλεξ καταδίωξης που τον χαρακτηρίζει, όπως λέγεται στην ανακοίνωση, σίγουρα για τα όσα καταμαρτυρά δε δίνονται σαφείς και ξεκάθαρες απαντήσεις. Και αυτό είναι που προβληματίζει περισσότερο τους δημότες.
Παραμονές Χριστουγέννων λοιπόν και αντί να βαίνουμε με ειρήνη προς την ημέρα της γέννησης του Θεανθρώπου, παρακολουθούμε αμήχανα τα όσα γίνονται γύρω μας ελπίζοντας ότι το άστρο της Βηθλεέμ θα φωτίσει επιτέλους και τον τόπο μας προκειμένου να μας χαρίσει όσα πραγματικά μας αξίζουν. Ή έστω να μπορέσει να μας δώσει μια μικρή ακτίνα ελπίδας που δυστυχώς έχει εκλείψει από τη ζωή μας.