Απόδειξη του παραλόγου που χαρακτηρίζει το ελληνικό κράτος είναι η κατάσταση που επικρατεί στο κέντρο υποδοχής των Ρομά στο δήμο Βιστωνίδας. Αρχικά το κέντρο θα λειτουργούσε ως σταθμός για την περιπλανώμενη ομάδα του πληθυσμού που διασχίζει τη χώρα ασκώντας εμπορική δραστηριότητα. Εντούτοις οι άνθρωποι αυτοί αποφάσισαν να ριζώσουν στο τόπο λόγω της ανάγκης εκπαίδευσης των παιδιών τους η οποία θα τους πρόσφερε καλύτερες ευκαιρίες. Έτσι εδώ και δέκα χρόνια περίπου εγκαταστάθηκαν στο κέντρο υποδοχής, χωρίς ωστόσο κανείς να έχει φροντίσει και για την κατάλληλη υποδομή. Σήμερα οι άνθρωποι αυτοί καλούνται να εγκαταλείψουν το χώρο και να αναζητήσουν νέα εστία αφού, όπως καταγγέλλουν, τους ζητήθηκε να φύγουν από το κέντρο.«Εμείς είμαστε πολλά χρόνια εδώ, είμαστε 10 με 12 χρόνια. 4 χρόνια ήμασταν στον Πετεινό, φύγαμε από εκεί πήγαμε στο Μαγικό και μετά ο Δήμαρχος μας είχε παραχωρήσει το χώρο αυτό και εμείς είμαστε μόνιμα εδώ και δουλεύουμε χειμώνα καλοκαίρι, τα παιδιά μας πάνε στο σχολείο ...και ξαφνικά έρχονται εδώ και μας λένε να φύγουμε, δεν μπορώ να καταλάβω το λόγο. Εντάξει έχουν δίκιο και αυτοί αλλά και εμείς έχουμε δίκιο. Δεν είμαστε εδώ για 5 και για 10 μέρες. Δουλεύουμε όλο το χρόνο και μας κρατάνε και τα παιδία. Πήγαμε στο Δημαρχείο και ρωτήσαμε το Δήμαρχο τι μπορεί να κάνει και μας λέει «παιδιά εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα»
«Και του λέμε πού μπορούμε να απευθυνθούμε;» και μας λέει «στη Νομαρχία»
Και από εκεί πάμε στη Νομαρχία …τα ίδια μας λέει και ο Νομάρχης.
Εμείς δε ζητάμε τίποτα από τον Δήμαρχο ή το Νομάρχη. Το μόνο που ζητάμε από αυτούς είναι να μας στείλουν λίγο αμμοχάλικο, να μας συντηρήσουν το δρόμο για να καθίσουμε εδώ. Έχουμε τους κάδους, οι γυναίκες μαζεύουν τα σκουπίδια και το μόνο που θέλουμε είναι να μας φτιάξουν λίγο το δρόμο και στην πορεία να μας φτιάξει το νερό και να το πληρώσουμε, δεν είμαστε δηλαδή άνθρωποι που δε δουλεύουμε για να μην μπορούμε να πληρώσουμε. Να μας στείλουν το λογαριασμό και να το πληρώσουμε κανονικά γιατί αυτό το νερό που πίνουμε είναι με χώμα, δεν είναι καθαρό και οι περισσότεροι αγοράζουμε νερό και το φαγητό το φτιάχνουμε με εμφιαλωμένο νερό. Το νερό αυτό εμείς το χρησιμοποιούμε μόνο για τα ρούχα και για μπάνιο. Δεν πίνεται το νερό αυτό.»
«Πρώτα από όλα χρειαζόμαστε τουαλέτες. Δεύτερον να φτιάξουν λίγο το νερό, να το καθαρίσουν, τρίτον να φτιάξουν λίγο το δρόμο. Δε θέλουμε σοβαρά πράγματα. Αυτά περνάνε και από το χέρι του Δήμαρχου και από το χέρι του Νομάρχη. Μπορούν να μας βοηθήσουν, αν τους βοηθήσουν κάποιοι άλλοι. Ποιος είναι αρμόδιος; Εμείς δεν ξέρουμε σε ποιον να απευθυνθούμε. Πήγαμε και στους δύο εμείς και δεν μπορούν οι άνθρωποι να μας βοηθήσουν, δεν είναι στο χέρι τους. Δεν έχουμε μετακινηθεί από εδώ 10 χρόνια. Πιο πριν μείναμε στον Πετεινό και μετά στο μαγικό, δηλαδή τα παιδιά μας κάθε δύο μήνες άλλαζαν σχολείο. Δεν μπορούσαμε κάθε μέρα να σταματάμε τα παιδιά από το σχολείο. Είμαστε εμείς αγράμματοι, να μείνουν και τα παιδιά μας; Έτσι όπως μας παιδεύουν αυτοί, τα παιδιά μας δεν πρόκειται να μάθουν ποτέ γράμματα».
«Πάω πάνω από τρία χρόνια στο σχολείο. Θέλω να συνεχίσω να πηγαίνω στο σχολείο. Αν φεύγουμε από το ένα και πάμε στο άλλο δε θα μαθαίνουμε γράμματα. Πήγαμε στο ένα το σχολείο, πήγαμε στο άλλο το σχολείο, μας διώξανε από εκεί και ήρθαμε εδώ τώρα. Πόσα χρόνια θα μείνουμε εδώ για να πάμε σε άλλο σχολείο;
Θέλουμε να μάθουμε γράμματα»
Το οξύμωρο όμως της υπόθεσης είναι ότι την ίδια στιγμή που τους ζητείται να εγκαταλείψουν το χώρο την ίδια στιγμή η πολεοδομία επιβάλλει πρόστιμα για αυθαίρετες κατασκευές ύψους 28.000 ευρώ. Πρόστιμα που αν γίνουν αποδεκτά στην ουσία επιτρέπουν ατύπως στους ανθρώπους αυτούς να παραμείνουν στην εστία που δημιούργησαν τα τελευταία χρόνια. Βέβαια θα πρέπει να σημειώσουμε ότι το κέντρο υποδοχής δημιουργήθηκε για να φιλοξενεί προσωρινά τους νομάδες Ρομά. Εντούτοις η ανοχή στην κατάσταση αυτή δημιούργησε ένα δεδομένο και πρόσφερε στους φιλοξενούμενους το αίσθημα της μονιμότητας και της ασφάλειας. Σήμερα που και οι ίδιοι έχουν ριζώσει και τα παιδιά τους μπορούν επιτέλους να έχουν μια μόνιμη εστία προκειμένου να μορφωθούν τους ζητείται εκ νέου να ξεριζωθούν και να αρχίσουν και πάλι από την αρχή. Μια πολιτική που αποδεικνύει την ασυνέχεια του ελληνικού κράτους το οποίο υποτίθεται ότι προσπαθεί να εντάξει αυτές τις ομάδες του πληθυσμού στην ελληνική κοινωνία, στην πράξη όμως κατεδαφίζει από μόνο του ό,τι οικοδομεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου