Τα συνθήματα της εξέγερσης επίκαιρα όσο ποτέ
36 χρόνια συμπληρώθηκαν φέτος από την εξέγερση του Πολυτεχνείου που έδωσε τέλος στην επτάχρονη δικτατορία η οποία καταμετρά δολοφονίες, φυλακίσεις, διώξεις, βασανιστήρια. Που έβαλε στο γύψο έναν ολόκληρο λαό, φίμωσε τους Έλληνες, καθήλωσε τη χώρα. 36 ολόκληρα χρόνια από εκείνη την ημέρα που τα τανκς εισέβαλαν στο Πολυτεχνείο θέλοντας να καταπνίξουν τη φωνή των εξεγερμένων φοιτητών, εργατών και μαθητών. Μόνο που η φωνή εκείνη έγινε ποτάμι που λειτούργησε καθαρτικά για τη χώρα ξεπλένοντας τη βρώμα των συνταγματαρχών και φέρνοντας ξανά στην επιφάνεια το καθάριο νερό της δημοκρατίας.Κάθε χρόνο τέτοιες ημέρες θυμόμαστε τα συνθήματα της εξέγερσης. Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία. Πόσο επίκαιρα είναι όμως σήμερα; Έχει κατακτήσει αυτή η κοινωνία όλα όσα ενέπνευσαν τότε τη γενιά του Πολυτεχνείου; Ή τα νέα Πολυτεχνεία που στήνονται σήμερα αναβιώνουν τα αιτήματα του ’70;
Ας ξεκινήσουμε από το δικαίωμα στο ψωμί. Δηλαδή το δικαίωμα στη δουλειά. Η ανεργία στη χώρα καταμετρά 650.000 ανέργους. Εάν σε αυτούς προστεθούν οι τετράωρες απασχολήσεις, η εκ περιτροπής εργασία και μέχρι πρότινος τα Stage, τότε τα νούμερα καταγράφουν θεαματική άνοδο.
Η παιδεία στη χώρα νοσεί. Αντίθετα η παραπαιδεία ανθεί. Άραγε γι αυτήν δώσανε τη ζωή τους οι νεκροί του Πολυτεχνείου; Για σχολεία κάτεργα για καθηγητές και μαθητές, για εκπαιδευτικούς χώρους χωρίς παραγωγή γνώσης, για πανεπιστημιακά ιδρύματα χωρίς παραγωγή ιδεών;
Όσο για την ελευθερία, ακόμη και αυτή βιάζεται καθημερινά με την παραβίαση των θεμελιωδών δικαιωμάτων, με την εξάρτηση που δημιουργεί η αναζήτηση μιας θέσης εργασίας, με το στιγματισμό και τον εξοβελισμό όσων τολμούν να αντιταχθούν σε ένα κατεστημένο το οποίο παράγει ανθρώπους υποχείρια. Ενός κατεστημένου που καθοδηγείται από τα Μεγάλα Οικονομικά Συμφέροντα και συντηρείται από τα Μέσα Ενημέρωσης.
Ψωμί Παιδεία Ελευθερία. Τίποτε δεν κατακτήσαμε παρά μόνο μια κουτσή ελευθερία που την άγουμε και τη φέρουμε κατά το δοκούν γιατί δε μας επιτρέπεται, ή δεν τολμούμε, να πούμε ΟΧΙ σε όλους εκείνους που βιάζουν την αξιοπρέπειά μας, που βάζουν στο γύψο τις ιδέες μας, που φιμώνουν τη φωνή μας. Γιατί φοβόμαστε να σταθούμε δίπλα σε αυτούς που παλεύουν ακόμη για το δικό μας δικαίωμα στη ζωή. Όχι σε μια μίζερη ζωή. Αυτή την έχουμε κατακτήσει. Αλλά σε μια ζωή πραγματική που θα αφήνει περιθώρια να αγαπάμε, να ονειρευόμαστε ακόμη και να πονάμε. Μια ζωή στην οποία όπως ονειρευόταν ο Μαρξ θα τελειώνουμε την ημέρα μας διαβάζοντας ποίηση. Γιατί αυτή είναι η ομορφιά της ζωής και αυτή είναι η πραγματική ελευθερία.
Μόνο που τα όνειρα μας τα έχουνε κλέψει, τη χαρά την έχουνε κλείσει ερμητικά σε σκοτεινά συρτάρια και μας άφησαν να πορευόμαστε σε έναν κόσμο σκοτεινό, φτιαγμένο από επίπλαστες ανάγκες, θεμελιωμένο σε έναν άκρατο καταναλωτισμό, έναν κόσμο ανελεύθερο που έφτιαξαν σοφά ποιώντας. Γιατί τα κάγκελα που ύψωσαν γύρω μας είναι αόρατα και δεν μπορούμε να τα αντιληφθούμε. Μας έδωσαν και το προνόμιο να ψηφίζουμε κάθε τέσσερα χρόνια το νέο ηγέτη, μέσα από επιλογές όμως συμβατές με τον κόσμο τους και να περιφέρουμε τη μιζέρια μας από γενιά σε γενιά. Και αυτό το ονόμασαν ελευθερία. Και εμείς χειροκροτήσαμε.
Είναι ελευθερία οι στρατιές των ανέργων; Είναι ελευθερία οι κουβέρτες που στρώνονται στο δρόμο προς Σταυρούπολη για να φιλοξενήσουν, μόλις πέσει ο ήλιος, τους άστεγους; Είναι ελευθερία τα παιδιά μας που ζουν με επτακόσια ευρώ και έχουν χάσει την ικανότητα να ελπίζουν στο αύριο; Είναι ελευθερία ένα εκπαιδευτικό σύστημα που απλώς αναπαράγει μια στείρα γνώση χωρίς να ανοίγει τα μυαλά και τις ψυχές των νέων; Είναι ελευθερία ο ένας μισθός που φεύγει στα φροντιστήρια και ο δεύτερος που αρκεί μόνο για να καλύψεις τις δόσεις στην τράπεζα και απλώς να γεμίσεις το τραπέζι; Είναι ελευθερία η συσσώρευση πλούτου στα χέρια όλο και λιγότερων και το μοίρασμα τη φτώχειας στους πολλούς; Είναι ελευθερία η κατάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων, οι ξένοι εργάτες που χάνουν τη ζωή τους δίπλα μας, όπως στη γειτονική Καβάλα; Είναι ελευθερία η διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων και η επιστροφή στις δεκαετίες μετά τον πόλεμο όταν οι γονείς μας στο μόνο που ήλπιζαν ήταν να έχουν ένα κομμάτι ψωμί να ταΐσουν τα παιδιά τους; Αυτή είναι η Ελευθερία; Γι αυτή τη κοινωνία δώσανε τη ζωή τους οι νέοι στο Πολυτεχνείο; Γι αυτήν αγωνίστηκαν;
Κι όμως κάποτε ονειρευόμασταν ένα καλύτερο κόσμο. Βγαίναμε στους δρόμους και διαδηλώναμε γι αυτόν. Ειρηνικά. Με μόνο όπλο τη φωνή και το πάθος μας. Με μόνο όπλο τις ιδέες και τα οράματά μας. Μόνο που τα οράματα αυτά τα έκλεψαν από τη νέα γενιά. Και αντί με οράματα, όπλισαν τα χέρια της με μίσος. Μίσος για τις ευκαιρίες που της στερούν. Μίσος για την αποχαύνωση που θέλουν να της επιβάλλουν. Μίσος για τη διεύρυνση των ανισοτήτων. Και κυρίως μίσος για το υπέρτατο δικαίωμα που της στερήσανε. Το δικαίωμα να ονειρεύεται και να ελπίζει. Και οπλισμένη με αυτό το μίσος βγαίνει στους δρόμους, φωνάζει, διαμαρτύρεται, καίει πολλές φορές μήπως και καταφέρει να αφυπνίσει τις δικές μας συνειδήσεις οι οποίες κλείστηκαν σε αντιπυρικές στολές ώστε να μην μπορεί να τις αγγίξει τίποτε. Τις δικές μας συνειδήσεις που κρύφτηκαν πίσω από αντιασφυξιογόνες μάσκες για να μπορούν να πετούν ελεύθερα χημικά που θα δηλητηριάσουν κάθε προσδοκία των νέων για ένα αύριο καλύτερο. Κλειστήκαμε όλοι οικειοθελώς μέσα στις φυλακές που μας έφτιαξαν. Αυτή τη φορά μπήκαμε μόνοι μας στο γύψο. Και μείναμε να κοιτάμε στον απέναντι τοίχο το σύνθημα που μας κλείνει το μάτι χλευαστικά. Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία;;;
Μ.ΚΩΣΤΟΓΛΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου