Έμεινε ένας άνεργος γεράκος ο οποίος δεν διαθέτει πλέον τα μέσα για να πιάσει φέτος δουλειά. Βλέπετε δε ψηφίζει, είναι παγκόσμιος πολίτης.
Παραμονές Πρωτοχρονιάς και καθισμένη μπροστά στον υπολογιστή σκέφτομαι τι θα ζητήσω φέτος από τον Αϊ Βασίλη. Το ραδιόφωνο παίζει νοσταλγικές μελωδίες, τα λαμπάκια στο δέντρο δίνουν στο δωμάτιο μια μαγική χροιά και εγώ συνειδητοποιώ ότι μεγάλωσα πλέον και δε μου επιτρέπεται να σκέφτομαι παιχνίδια. Άλλωστε αυτά δεν μπορούν να μας ικανοποιήσουν άλλο αφού ανήκουν σε μακρινές εποχές, τότε που πιστεύαμε ότι η κούκλα με τα μακριά ξανθά μαλλιά και τα ρούχα της πριγκίπισσας ήταν ο προάγγελος της ζωής που μας περίμενε. Πόσο έξω πέσαμε!!!
Τι μπορώ να ζητήσω λοιπόν τώρα που διανύω την τέταρτη δεκαετία της ζωής μου; Τι μπορώ να ζητήσω από τον αγαπημένο Άγιο που ακόμη συντροφεύει τα όνειρά μας, άσχετα αν και αυτή η μορφή έχει θυσιαστεί στο βωμό του καταναλωτισμού. Τι θα με έκανε ευτυχισμένη το 2010;
Μια πόλη όμορφη, ανθρώπινη, με πράσινο παντού, με πάρκα και γειτονιές που θα πλημμύριζαν από παιδικές φωνούλες, με πιτσιρίκια που θα άφηναν τον υπολογιστή και το playstation και θα ξεχύνονταν στα σοκάκια της για να παίξουν κρυφτό και κυνηγητό. Μια πόλη με ποδηλατοδρόμια, χωρίς αυτοκίνητα στο κέντρο που ταλαιπωρούν την αισθητική, την υπομονή και τα νεύρα μας. Μια πόλη προσβάσιμη στα εμποδιζόμενα άτομα, που το μόνο όραμά της δε θα ήταν η τεράστια αναμορφωμένη πλατεία στο κέντρο. Που θα επένδυε στην ποιότητα ζωής των πολιτών της, που θα είχε συγκοινωνία, που θα είχε υποδομές. Και γιατί όχι, που θα ήταν μια έξυπνη πόλη η οποία θα προωθούσε τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και θα εστίαζε στην καλύτερη εξυπηρέτηση των πολιτών.
Unchain my heart τραγουδά ο Joe Cocker κι εγώ σκέφτομαι εάν θα μπορέσει ποτέ να ελευθερωθεί η καρδιά και η ζωή μου από όλη αυτή την ασχήμια που μου έχουν επιβάλλει. Από μια τσιμεντένια πόλη, από παιδιά που ζητιανεύουν στα φανάρια τα οποία προσπερνάμε αδιάφορα ή τα διώχνουμε ενοχλημένοι, από την έλλειψη μιας εστίας για κακοποιημένες γυναίκες και παιδιά, από την αναξιοκρατία που έχει εισβάλλει σε κάθε πτυχή της δημόσιας ζωής, από την αδιαφάνεια και το βόλεμα ημετέρων, από τη φτώχεια της τοπικής πολιτικής ζωής, από την έλλειψη γνώμης και βούλησης των εκλεγμένων στα όργανα, από την αναρρίχηση οπορτουνιστών, από τη μιζέρια που έχει εισβάλλει παντού, μέρος της οποίας γίνομαι κι εγώ χωρίς να το θέλω. Απλά μου την επέβαλλαν.
Και σκέφτομαι πού είναι όλα εκείνα τα όνειρα που είχα παιδί; Πώς μου τα λεηλάτησαν με τέτοιο βάρβαρο τρόπο; Πώς μπήκαν βίαια εντός τους και τα αλλοίωσαν; Με ποιο δικαίωμα μου στέρησαν την ελπίδα, με ποιο δικαίωμα με αναγκάζουν να επιλέγω το μη χείρον, με ποιο δικαίωμα μου επιβάλλουν την ανικανότητά τους;
Υπάρχει άραγε κάτι να ζητήσω αυτή τη χρονιά από τον Αϊ Βασίλη; Ίσως θα υπήρχε εάν υπήρχε εντός μου έστω και ίχνος προσμονής για καλύτερες ημέρες, για καλύτερη ποιότητα ζωής, για μια κοινωνία δικαίου, που θα κυβερνάται από τους άριστους και όχι από τους αρεστούς. Για μια κοινωνία που άνδρες και γυναίκες θα εξέθεταν εαυτόν στην κοινή κρίση για να εξυπηρετήσουν το κοινωνικό σύνολο και όχι το ίδιον συμφέρον. Ακόμη όμως κι αν υπάρχουν ελάχιστοι, γίνονται βορά των υπολοίπων, εκείνων που σαν ύαινες πέφτουν στο δικό μου σώμα για να απομυζήσουν κάθε ίχνος ελπίδας που ακόμη έχει απομείνει μέσα μου.Το 2010 βρίσκεται ήδη στην είσοδο περιμένοντας να κάνει την εμφάνισή του. Η σκηνή σε λίγο θα φωτιστεί και ο νέος χρόνος θα εμφανιστεί υποτίθεται ελπιδοφόρος. Μόνο που αυτή τη φορά τα φώτα είναι χαμηλωμένα, το κοινό στημένο και η φιέστα λίγο ως πολύ προδιαγεγραμμένη. Οι πρωταγωνιστές εδώ και δεκαετίες εξακολουθούν να είναι οι ίδιοι ενώ αυτοί που περιμένουν στην ουρά άρχισαν να δείχνουν ίδια δείγματα. Πώς να βρει λοιπόν κατάλληλο περιβάλλον, κατάλληλο σκηνικό για να κάνει τη θεαματική του εμφάνιση ο νέος χρόνος. Όλα μυρίζουν μούχλα και η επανάληψη είναι το κύριο χαρακτηριστικό της γιορτής. Σαν τα σήριαλ της τηλεόρασης που έχουμε μάθει απ’ έξω κάθε ατάκα.
Και ο Αϊ Βασίλης; Αυτός έμεινε ένας άνεργος γεράκος ο οποίος δε διαθέτει πλέον τα μέσα για να πιάσει φέτος δουλειά. Βλέπετε δεν ψηφίζει, είναι παγκόσμιος πολίτης. Ποιος λοιπόν να του ανοίξει τις πόρτες; Έτσι τα δώρα παραμένουν στο σάκο του, θλιβερά απομεινάρια εποχών που πέρασαν, τότε που ακόμη τα παιδιά ονειρεύονταν και πίστευαν στα παραμύθια. Σήμερα φροντίζουμε όλοι να τους κλείσουμε την πόρτα της φαντασίας από πολύ νωρίς. Όταν βλέπουν τον άνεργο πατέρα, όταν βλέπουν τη μάνα να παρακαλά για μια δουλειά, όταν βλέπουν ότι δεν έχουν δικαίωμα στην αξιοπρεπή μόρφωση, όταν βλέπουν το χάσμα φτωχών πλουσίων να διευρύνεται, όταν βλέπουν τους κατέχοντες τα αξιώματα να στολίζουν μεγαλοπρεπή δέντρα ενώ εκείνα πρέπει να βολευτούν με το καχεκτικό δεντράκι που στήνεται εδώ και χρόνια στο σαλόνι του σπιτιού, πώς να γράψουν γράμμα στον Αϊ Βασίλη; Πώς να πιστέψουν στο όνειρο;
Εγώ όμως εξακολουθώ να πιστεύω ότι η καλοκάγαθη μορφή ίσως αυτή τη χρονιά ανοίξει το σάκο της και αντί παιχνίδια βγάλει από μέσα της το σπαθί της τιμωρίας και θερίσει όλους εκείνους που τόσα χρόνια εμπορεύονται τα όνειρά μου. Όλους εκείνους που με ανάγκασαν να μισήσω την πόλη που κάποτε λάτρευα, την πόλη των παιδικών μου χρόνων που είχε χώρο για μένα και όχι για τους μεγαλοϊδεατισμούς ορισμένων οι οποίοι την κατάντησαν μια πόλη απάνθρωπη, αφιλόξενη, μια πόλη κακέκτυπο μιας στρεβλής ανάπτυξης η οποία σχεδιάστηκε από ανθρώπους δίχως όραμα. Ίσως φέτος ο Αϊ Βασίλης λάβει το γράμμα μου και μου φέρει επιτέλους τη δική μου πόλη.
Μ.ΚΩΣΤΟΓΛΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου