Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009

Καλή εβδομάδα να’ χουμε και ενώ σε πέντε ημέρες αποχαιρετούμε και τον τελευταίο μήνα του φθινοπώρου και ο χειμώνας είναι προ των πυλών, κάθε μέρα ακούμε και διαβάζουμε για ένα ανήλικο παιδί που εξαφανίσθηκε από το σπίτι του. Σήμερα το πρωί, με το που άνοιξα τον υπολογιστή για να ενημερωθώ για την τρέχουσα επικαιρότητα, νάτο μπροστά μου σε όλα τα site που επισκέφθηκα, το μήνυμα εξαφάνισης μίας 17χρονης. Μία κοπέλα που από το χαμόγελό της στην φωτογραφία που ήταν αναρτημένη, έδειχνε να είναι μία υγιής και χαρούμενη κοπέλα όπως όλα τα κορίτσια της ηλικίας της. Μίας κοπέλας που μπορεί να είναι η συμμαθήτρια του παιδιού σας, η κόρη της γειτόνισσας ή ακόμη και το δικό σας παιδί. Πόσο επιφανειακά και ανώδυνα μπορεί να περάσει μπροστά από τα μάτια σας μία τέτοια είδηση και πόσο σας προβληματίζει το γεγονός της αλματώδους αύξησης τέτοιων περιστατικών; Πέρασε ποτέ από το μυαλό σας ότι μπορεί κι εσείς να βρεθείτε στη θέση των τραγικών γονιών που εξαφανίζονται τα παιδιά τους ή αυτό το θεωρείτε μόνο επιστημονική φαντασία ή κάτι που συμβαίνει μόνο στους άλλους και ποτέ σε εσάς;
Πολλές φορές ενώ το πρόβλημα είναι μπροστά μας και το βλέπουμε καθημερινά να διογκώνεται όλο και περισσότερο, ασχολούμαστε με αυτό μόνο όταν φθάσει στο σημείο να εκραγεί και τότε δυστυχώς είναι πολύ αργά. Και φυσικά αναφέρομαι στο θέμα επικοινωνίας γονιών με τα παιδιά τους, το γνωστό χάσμα των γενεών, κάτι που αντιμετωπίσαμε κι εμείς ως παιδιά με τους δικούς μας γονείς αλλά πιστεύω ότι το διαχειριστήκαμε με τέτοιο τρόπο ώστε να το ξεπεράσουμε σχετικά αναίμακτα. Διαβάστε τα τελευταία στατιστικά που δόθηκαν στο φως της δημοσιότητας από το Τμήμα Αναζητήσεων της ΕΛ.ΑΣ.: Το 2008 εξαφανίστηκαν 401 παιδιά σε όλη την Ελλάδα, εκ των οποίων τα 247 στην Αττική. Από τους ανηλίκους αυτούς, στην πλειονότητά τους κορίτσια, οι 342 βρέθηκαν, επτά ενηλικιώθηκαν και 59 ακόμη αναζητούνται. Υπενθυμίζεται ότι το 2007 χάθηκαν τα ίχνη 347 παιδιών, από τα οποία εντοπίστηκαν τα 325. Πίσω βέβαια από αυτά τα νούμερα και τα στατιστικά στοιχεία που διαβάζουμε, κρύβονται εκατοντάδες ανθρώπινες ιστορίες. Η ευχάριστη πτυχή είναι ότι τα περισσότερα παιδιά βρίσκονται αργά ή γρήγορα. Υπάρχουν όμως και αυτά για τα οποία δεν υπάρχει κανένα ίχνος, κανένα σημάδι πού μπορεί να βρίσκονται. Γιατί άραγε τα παιδιά επιλέγουν ως λύση στο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν την φυγή;
Αυτό που έμμεσα υποδηλώνεται με τη φυγή είναι αδυναμία διαλόγου και επικοινωνίας και από τις δύο πλευρές, καθώς και κενά στη σχέση παιδιών - γονέων που δημιουργήθηκαν με το πέρασμα του χρόνου και δεν γεφυρώθηκαν. Μπορεί ακόμη να είναι και ένα είδος τιμωρίας και εκβιασμού του παιδιού προς τους γονείς, οι οποίοι από το φόβο και την απόγνωση της πιθανής απώλειας του τέκνου τους, το θέλουν πίσω με όποιους όρους θέσει αυτό.
Στην εποχή της τεχνολογίας που ζούμε σήμερα, οι κίνδυνοι που έχουν να αντιμετωπίσουν τα παιδιά είναι ακόμη περισσότεροι και ακόμη πιο τεράστιοι. Έχουμε δει περιστασιακά και περιπτώσεις που επιτήδειοι ήρθαν σε επαφή με παιδιά μέσω του διαδικτύου σε μια προσπάθεια να τα παρασύρουν. Γι’ αυτό τα παιδιά πρέπει να εκπαιδευτούν από τους γονείς, για να μπορούν να αντιμετωπίσουν και αυτού του είδους τις απειλές. Πρέπει να αντιληφθούν τους κινδύνους, οι οποίοι καθημερινά γίνονται όλο και πιο περίπλοκοι.
Δυστυχώς το μεγαλύτερο φορτίο ευθύνης πέφτει στους γονείς. Οι γονείς θα πρέπει να δομήσουν εξαρχής, από την πρώτη παιδική ηλικία, έναν δίαυλο επικοινωνίας με τα παιδιά τους. Όταν το παιδί ξέρει ότι του μιλάμε, ότι το ακούμε, ότι αφουγκραζόμαστε τις σκέψεις και τα θέλω του, τότε θα μείνει μέσα στο σπίτι γιατί θα γνωρίζει ότι η σχέση του μαζί μας είναι δομημένη με διάλογο και σεβασμό. Όταν μας έχει απέναντί του επικριτές, τιμωρούς, κατήγορους και με υπερβολικές απαιτήσεις που απορρέουν από τα δικά μας απωθημένα, τότε μπορεί να ανοίξει την πόρτα και να φύγει. Το παιδί πρέπει να νιώθει ότι ο γονιός δεν μιλάει μόνο αλλά και ακούει, δεν επιβάλλει συνεχώς αλλά και αποδέχεται, δεν αρνείται πάντα αλλά και υποχωρεί μερικές φορές. Θα πρέπει, επίσης, το παιδί να κατανοήσει ότι η φυγή μεγαλώνει το πρόβλημα που ήδη υπάρχει και δεν το λύνει, ενώ δημιουργεί πολύ μεγαλύτερα προβλήματα. Οπότε, όταν κάτι δεν πάει καλά, ο μόνος δρόμος είναι ο σωστός διάλογος.
Βέβαια οι γονείς δεν είναι ούτε τέλειοι, ούτε σούπερμαν, ούτε μηχανές. Έχουν και αυτοί τις ατέλειές τους όπως επίσης έχουν προβλήματα και αναρίθμητες σκοτούρες λόγω των πολλών δυσκολιών που μπορεί να αντιμετωπίζουν είτε στην επαγγελματική είτε στην προσωπική τους ζωή.
Δυστυχώς manual για γονείς δεν υπάρχει. Ο καθένας που αποφασίζει να τεκνοποιήσει, σύμφωνα με τα δικά του βιώματα, τις γνώσεις και τις εμπειρίες του, μπορεί να γίνει ένας υπέροχος γονιός που μπορεί όμως να κάνει και τραγικά λάθη.
Και θα συμφωνήσω απόλυτα με τη λαϊκή παροιμία που κρύβει μεγάλες αλήθειες : «… Μικρά παιδιά μικρά βάσανα, μεγάλα παιδιά μεγάλα βάσανα..»
Και μην ξεχνάτε και την κινέζικη παροιμία «…Έχεις παιδιά, να τα χαίρεσαι, δεν έχεις παιδιά, να χαίρεσαι..»

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου