Μπορεί οι κυβερνητικοί παράγοντες και τα στελέχη να σιώπησαν όταν η περιοχή έχανε θέσεις εργασίας, όταν τα έμπαινε λουκέτο στα συνεταιριστικά ωστόσο έφθασε η ίδρυση ενός εμπορικού κέντρου προκειμένου να κάνει λαλίστατους εκείνους που μέχρι σήμερα δεν αντιλαμβάνονταν την οικονομική συρρίκνωση του τόπου.
Εμπορικά Κέντρα αντί Εργοστασίων
Μια νέα φιλοσοφία διατρέχει την οικονομική ζωή του τόπου η οποία θέλει τις σταθερές θέσεις εργασίας που έδιναν τα εργοστάσια του νομού να αντικαθίστανται από τετράωρη απασχόληση που προσφέρουν τα εμπορικά κέντρα.
Ένα περίεργο παιχνίδι εξελίσσεται τα τελευταία χρόνια στο νομό Ξάνθης με φόντο τα εμπορικά κέντρα. Ο κύκλος άνοιξε με την αποβιομηχάνιση της περιοχής, η οποία ακούμπησε ακόμη και τα συνεταιριστικά εργοστάσια, και συνεχίζεται με έντονο παρασκήνιο προς όφελος των μεγάλων συμφερόντων.
Η Ξάνθη με τον αναπτυξιακό νόμο παίρνει πνοή και γίνεται ένας επενδυτικός παράδεισος προσελκύοντας πλήθος επιχειρήσεων οι οποίες δίνουν χιλιάδες θέσεις εργασίας. Αρωγός στην οικονομική της ευρωστία και τα συνεταιριστικά τα οποία στηρίζουν το εισόδημα όχι μόνο των εργαζομένων αλλά και των παραγωγών. Δίπλα σε αυτόν τον κύκλο προστίθεται και η μικρομεσαία επιχείρηση που γνωρίζει άνθιση καθώς υπάρχει το ρευστό που επενδύεται στην αγορά της πόλης.
Ξαφνικά όμως, εν ριπή οφθαλμού, τα πάντα αρχίζουν και γκρεμίζονται. Οι επιχειρηματίες αφού έκαναν χρήση όλων των ευεργετημάτων που τους έδινε ο αναπτυξιακός αρχίζουν και τα μαζεύουν ψάχνοντας νέες αγορές με φθηνό εργατικό δυναμικό και ως εκ τούτου φθηνό κόστος παραγωγής και μεγαλύτερο κέρδος. Η περιοχή αρχίζει να ταλανίζεται από τις χαμένες θέσεις εργασίας και τις ουρές της ανεργίας να αυξάνονται. Το τελειωτικό χτύπημα δίνεται με τα συνεταιριστικά αρχής γενομένης με την πώληση της Ροδόπης, το κλείσιμο του εργοστασίου ζάχαρης και το λουκέτο σε ΣΕΒΑΘ και ΣΕΠΕΚ. Οι χαμένες θέσεις εργασίας που πλέον καταμετρώνται ξεπερνούν την αντοχή του τόπου.
Η οικονομία της περιοχής αρχίζει να κλυδωνίζεται. Ο κοινωνικός ιστός αρχίζει να χάνει τη συνοχή του δημιουργώντας ρήγματα που συνεχώς διευρύνονται. Μέσα σε αυτή την πραγματικότητα εμφανίζονται οι «σωτήρες» οι οποίοι υπόσχονται θέσεις εργασίας με τη δημιουργία εμπορικών κέντρων στα κουφάρια των εργοστασίων, εκεί που κάποτε έσφυζε η ζωή και σήμερα αντικρίζει κανείς μόνο τα απομεινάρια μιας παλιάς αίγλης.
Ποια είναι όμως η πραγματικότητα; Τι υπόσχονται και τι πραγματικά προσφέρουν τα μεγάλα εμπορικά κέντρα για τα οποία άλλοι παλεύουν με νύχια και δόντια να αποτρέψουν και άλλοι εγκρίνουν την εγκατάστασή τους εν ριπή οφθαλμού; Και τι παιχνίδια άραγε παίζονται στην Ξάνθη με φόντο αυτά τα πολυκαταστήματα; Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα με τη σειρά. Τα εργοστάσια του νομού Ξάνθης έδιναν σταθερές θέσεις πλήρους απασχόλησης. Στον αντίποδα τα περιβόητα εμπορικά κέντρα προσφέρουν θέσεις εργασίας με τετράωρη απασχόληση η οποία στην ουσία μετατρέπεται σε οκτάωρο άνευ αποδοχών. Τα μαγαζιά της Ξάνθης προσφέρουν σταθερές θέσεις εργασίας, με διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ υπαλλήλων και ιδιοκτητών, με διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ ιδιοκτητών και πελατών. Τα εμπορικά κέντρα προσφέρουν ανάλγητους μεγαλοϊδιοκτήτες, συνήθως ανώνυμες εταιρείες, οι οποίες προσμετρούν τον άνθρωπο μόνο βάση της παραγωγικότητας. Οι καταναλωτές μπορεί να βγαίνουν κερδισμένοι σε πολλές των περιπτώσεων από τις μειωμένες τιμές, που ορισμένα εξ αυτών προσφέρουν, ωστόσο μακροπρόθεσμα το όποιο όφελος εξαργυρώνεται στην συρρίκνωση της μικρομεσαίας επιχείρησης, στην απώλεια των θέσεων εργασίας από παραγωγικές μονάδες, στην μείωση του συνολικού εισοδήματος, στην μεταφορά των όποιων κεφαλαίων εκτός περιοχής.
Τι παίζεται όμως πραγματικά στην περιοχή της Ξάνθης; Γιατί τόσο μεγάλο ενδιαφέρον των πολυεθνικών ή των ανώνυμων εταιρειών να επενδύσουν στο νομό; Και γιατί η τόση έντονη αντιπαράθεση μεταξύ των στελεχών του κυβερνώντος κόμματος για την εγκατάσταση ή όχι των πολυκαταστημάτων;
Οι εξελίξεις όπως διαμορφώνονται δημιουργούν πραγματικά προβληματισμό ο οποίος μάλιστα εντείνεται μετά και από τα όσα δρομολογούνται για το φιλέτο της ΣΕΒΑΘ και την αποψίλωση του εργοστασίου ζάχαρης. Ποια συμφέρονται κρύβονται και εξυπηρετούνται πίσω από αυτές τις κινήσεις και τις έριδες που έχουν ξεσπάσει; Είναι δυνατόν μία παράταξη η οποία εμφανιζόταν αρραγής τη στιγμή που η αποβιομηχάνιση της περιοχής έφθανε στο κατακόρυφο, τη στιγμή που ξεπουλιούνταν ή έβαζαν λουκέτο τα συνεταιριστικά, σήμερα να σπαράσσεται με φόντο τα εμπορικά κέντρα; Υπάρχει λογική εξήγηση για όλους εκείνους που έκλειναν ερμητικά τα μάτια και στο στόμα όταν οι άνεργοι αυξάνονταν, σήμερα να βγάζουν τα μαχαίρια για την εξυπηρέτηση αλλότριων συμφερόντων; Είναι δυνατόν εκείνοι που μιλούσαν για επιλεκτική ανεργία, εκείνοι που σιωπούσαν όταν αλώνονται οι εργασιακές σχέσεις, εκείνοι που έκλειναν τις πόρτες στους ανθρώπους που έχασαν τη δουλειά τους, σήμερα να χωρίζονται σε δύο πλευρές; Ποιος αλήθεια μπορεί να πιστέψει ότι εδώ δεν τρέχει τίποτε; Ποιος μπορεί να πεισθεί ότι ο όποιος θόρυβος έχει να κάνει μόνο με το «καλό» αυτού του τόπου και των ανθρώπων του;
Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Και εδώ αναδίδεται μια περίεργη μπόχα η οποία ίσως να μην μπορούμε ακόμη να καταλάβουμε από πού προέρχεται σίγουρα όμως αρχίζει και μας ενοχλεί έντονα παρά τις προσπάθειες που γίνονται προκειμένου τα απόνερα αυτής της περίεργης ιστορίας να μην φθάσουν έως εμάς. Όπως όμως κανείς δεν μπορεί να ελέγξει το νερό που κυλάει, έτσι δεν μπορεί να ελέγξει και τους κραδασμούς που δημιούργησε, αρχής γενομένης στην τοπική ΝΟΔΕ και στους παράγοντες του κόμματος στην Ξάνθη, η ιστορία που διαδραματίζεται με τα εμπορικά κέντρα. Και σίγουρα θα έρθει η στιγμή που όλα θα βγουν στο φως. Το ζητούμενο είναι τι τίμημα θα έχουμε ήδη πληρώσει προκειμένου ορισμένοι να κάνουν ανενόχλητοι τα όποια παιχνίδια τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου