…ο δήμαρχος Βιστωνίδας ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ αποδείχθηκε ότι δεν ήξερε τι υπέγραφε. Κι αυτό γιατί μια απλή αίτηση υγειονομικού ενδιαφέροντος μετατράπηκε, ως δια μαγείας, σε έναν κολοσσό που θα αποτελέσει τη βραδυφλεγή βόμβα η οποία θα σκάσει στα χέρια των μικρομεσαίων επαγγελματιών της περιοχής. Και εδώ ταιριάζει απόλυτα η φράση …δεν ήξερε δε ρώταγε; Τη στιγμή που οι ακάλυπτες επιταγές πνίγουν την αγορά, τη στιγμή που οι καταστηματάρχες πιάνονται από τα μαλλιά τους προκειμένου να επιβιώσουν, τη στιγμή που αναζητούν τρόπους να διασώσουν επιχειρήσεις και εργαζόμενους σε αυτές, ο δήμος Βιστωνίδας ανοίγει το δρόμο για το Flamingo. Ίσως γιατί τον δελέασε το όνομα το οποίο είναι πανέμορφο καθώς παραπέμπει στα ροζ πουλιά. Μόνο που στο τέλος θα πρέπει όλοι μας να γίνουμε «ροζ» προκειμένου να καταφέρουμε να επιβιώσουμε. Και όχι τίποτε άλλο αλλά δεν περνάει πλέον η μπογιά μας…
…και πάλι ο δήμαρχος Βιστωνίδας ο οποίος με ένα χαμόγελο ευτυχίας στα χείλη μας δήλωνε ότι οι γονείς του νηπιαγωγείου και του δημοτικού Γενισέας διαμαρτύρονται για την κατάσταση που επικρατεί μόνο και μόνο για να δημιουργήσουν εντυπώσεις. Είναι άραγε εντύπωσή τους ότι το νηπιαγωγείο στεγάζεται σε ένα κτίριο που από κάτω έχει βόθρο και έχει υποστεί καθίζηση λόγω της σαθρότητας του εδάφους; Είναι άραγε εντύπωσή τους ότι τα ταβάνια πέφτουν, ότι 41 παιδιά στεγάζονται σε 40 τετραγωνικά, ότι το σύνολο του σχολείου εξυπηρετείται με δύο μόνο τουαλέτες; Είναι εντύπωσή τους ότι από το 2003 στέλνουν επανωτές επιστολές στη νομαρχία και το μόνο που πήραν ήταν μια διαβεβαίωση το 2006 ότι το κτίριο θα γίνει και ότι αρχές του 2009 είδαν απλώς κάποιους μηχανικούς να μετρούν; Έλεος. Ας βγει επιτέλους από τον πύργο του και ας ρίξει μια ματιά γύρω του μπας και αντιληφθεί την πραγματικότητα.
…ο δήμαρχος Σταυρούπολης ο οποίος αθόρυβα δουλεύει για την προστασία του περιβάλλοντος και πρώτα απ’ όλα για τους πολίτες του. Όταν μητροπολιτικοί δήμοι αναλώνονται στην αγορά ρομποτικών κάδων που και υψηλό κόστος διαθέτουν και δεν προάγουν μια νέα φιλοσοφία, ο κύριος Καρασακαλίδης τοποθετεί στα σχολεία κάδους ανακύκλωσης προκειμένου οι αυριανοί πολίτες να αντιμετωπίζουν συνειδητά το τεράστιο αυτό θέμα για την επιβίωση του ίδιου του πλανήτη. Αν δίπλα σε αυτό προστεθεί και η εικόνα της Σταυρούπολης η οποία έχει μετατραπεί σε έναν ανθρώπινο οικισμό, αντιλαμβάνεται ο καθένας τι είδους παιδιά σήμερα διαπαιδαγωγούνται και τι στάση ζωής θα έχουν αύριο όταν κληθούν να αναλάβουν στα χέρια τους τις τύχες του τόπου. Όσο για τα δικά μας παιδιά δυστυχώς είναι καταδικασμένα να μεγαλώνουν στο κακέκτυπο μιας στρεβλής ανάπτυξης και να αναπαράγουν τα πρότυπα που εμείς τα δίνουμε.
...ο δήμαρχος Χρυσούπολης ο οποίος δημιούργησε το κέντρο φροντίδας ηλικιωμένων. Όχι δεν μιλάμε για ΚΑΠΗ αλλά για κάτι σαν παιδικό σταθμό για παππούδες και γιαγιάδες. Δηλαδή όσες οικογένειες έχουν σπίτι ηλικιωμένους που τους εμποδίζουν από το να δουλέψουν, λόγω έλλειψης ατόμου που μπορεί να τους προσέχει εκείνες τις ώρες, μπορούν τώρα να τους εμπιστεύονται στο κέντρο και να είναι ήσυχες για την ασφάλειά τους. Μια πραγματικά πρωτοπόρα παρέμβαση που αποδεικνύει ότι οι δήμοι πρέπει να βρίσκονται κοντά στον πολίτη. Γιατί ο ρόλος του δήμου είναι πρώτιστα κοινωνικός. Καλά τα έργα όμως, ποια είναι οι προσθετική τους αξία στην αναβάθμιση της ποιότητας ζωής αν οι άνθρωποι δυστυχούν; Θα μου πείτε ψιλά γράμματα. Για να έχεις τέτοια οράματα πρέπει να διαθέτεις και ευαισθησίες. Όταν οι δικές μας εξαντλούνται στα πενηντάευρα στο Δροσερό παραμονές εκλογών για ποια οράματα να μιλάμε;
...ο Σωκράτης Ξυνίδης ο οποίος κατάφερε να κάνει περήφανη την πόλη του με την εκλογή του στη θέση του Γραμματέα του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ. Βέβαια η εκλογή αυτή μπορεί να έκανε πολλούς πολίτες να ριγήσουν από συγκίνηση, κάτι που δεν έχει να κάνει με την πολιτική του τοποθέτηση αλλά με το ότι ένα δικό μας παιδί κατέλαβε ένα τόσο μεγάλο αξίωμα και μάλιστα μέσω της εκλογικής διαδικασίας, ωστόσο έκανε πολλούς να χάσουν τον ύπνο τους καθώς ξέρουν ότι ο καιρός των παχιών αγελάδων τελειώνει. Κι όπως έλεγε συνάδελφος «θα ήθελα αυτή την ώρα να είμαι ζουζουνάκι δίπλα στις καρέκλες τους για να δω τις αντιδράσεις τους». Βλέπετε η ώρα της «κρίσης» μπορεί να αργεί ωστόσο φθάνει πάντα για τον καθένα. Και αυτή τη φορά τα πράγματα σφίγγουν αρκετά για ορισμένα παλικάρια που νόμιζαν ότι αυτός ο τόπος είναι ιδιοκτησία τους.
…και πάλι ο δήμαρχος Βιστωνίδας ο οποίος με ένα χαμόγελο ευτυχίας στα χείλη μας δήλωνε ότι οι γονείς του νηπιαγωγείου και του δημοτικού Γενισέας διαμαρτύρονται για την κατάσταση που επικρατεί μόνο και μόνο για να δημιουργήσουν εντυπώσεις. Είναι άραγε εντύπωσή τους ότι το νηπιαγωγείο στεγάζεται σε ένα κτίριο που από κάτω έχει βόθρο και έχει υποστεί καθίζηση λόγω της σαθρότητας του εδάφους; Είναι άραγε εντύπωσή τους ότι τα ταβάνια πέφτουν, ότι 41 παιδιά στεγάζονται σε 40 τετραγωνικά, ότι το σύνολο του σχολείου εξυπηρετείται με δύο μόνο τουαλέτες; Είναι εντύπωσή τους ότι από το 2003 στέλνουν επανωτές επιστολές στη νομαρχία και το μόνο που πήραν ήταν μια διαβεβαίωση το 2006 ότι το κτίριο θα γίνει και ότι αρχές του 2009 είδαν απλώς κάποιους μηχανικούς να μετρούν; Έλεος. Ας βγει επιτέλους από τον πύργο του και ας ρίξει μια ματιά γύρω του μπας και αντιληφθεί την πραγματικότητα.
…ο δήμαρχος Σταυρούπολης ο οποίος αθόρυβα δουλεύει για την προστασία του περιβάλλοντος και πρώτα απ’ όλα για τους πολίτες του. Όταν μητροπολιτικοί δήμοι αναλώνονται στην αγορά ρομποτικών κάδων που και υψηλό κόστος διαθέτουν και δεν προάγουν μια νέα φιλοσοφία, ο κύριος Καρασακαλίδης τοποθετεί στα σχολεία κάδους ανακύκλωσης προκειμένου οι αυριανοί πολίτες να αντιμετωπίζουν συνειδητά το τεράστιο αυτό θέμα για την επιβίωση του ίδιου του πλανήτη. Αν δίπλα σε αυτό προστεθεί και η εικόνα της Σταυρούπολης η οποία έχει μετατραπεί σε έναν ανθρώπινο οικισμό, αντιλαμβάνεται ο καθένας τι είδους παιδιά σήμερα διαπαιδαγωγούνται και τι στάση ζωής θα έχουν αύριο όταν κληθούν να αναλάβουν στα χέρια τους τις τύχες του τόπου. Όσο για τα δικά μας παιδιά δυστυχώς είναι καταδικασμένα να μεγαλώνουν στο κακέκτυπο μιας στρεβλής ανάπτυξης και να αναπαράγουν τα πρότυπα που εμείς τα δίνουμε.
...ο δήμαρχος Χρυσούπολης ο οποίος δημιούργησε το κέντρο φροντίδας ηλικιωμένων. Όχι δεν μιλάμε για ΚΑΠΗ αλλά για κάτι σαν παιδικό σταθμό για παππούδες και γιαγιάδες. Δηλαδή όσες οικογένειες έχουν σπίτι ηλικιωμένους που τους εμποδίζουν από το να δουλέψουν, λόγω έλλειψης ατόμου που μπορεί να τους προσέχει εκείνες τις ώρες, μπορούν τώρα να τους εμπιστεύονται στο κέντρο και να είναι ήσυχες για την ασφάλειά τους. Μια πραγματικά πρωτοπόρα παρέμβαση που αποδεικνύει ότι οι δήμοι πρέπει να βρίσκονται κοντά στον πολίτη. Γιατί ο ρόλος του δήμου είναι πρώτιστα κοινωνικός. Καλά τα έργα όμως, ποια είναι οι προσθετική τους αξία στην αναβάθμιση της ποιότητας ζωής αν οι άνθρωποι δυστυχούν; Θα μου πείτε ψιλά γράμματα. Για να έχεις τέτοια οράματα πρέπει να διαθέτεις και ευαισθησίες. Όταν οι δικές μας εξαντλούνται στα πενηντάευρα στο Δροσερό παραμονές εκλογών για ποια οράματα να μιλάμε;
...ο Σωκράτης Ξυνίδης ο οποίος κατάφερε να κάνει περήφανη την πόλη του με την εκλογή του στη θέση του Γραμματέα του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ. Βέβαια η εκλογή αυτή μπορεί να έκανε πολλούς πολίτες να ριγήσουν από συγκίνηση, κάτι που δεν έχει να κάνει με την πολιτική του τοποθέτηση αλλά με το ότι ένα δικό μας παιδί κατέλαβε ένα τόσο μεγάλο αξίωμα και μάλιστα μέσω της εκλογικής διαδικασίας, ωστόσο έκανε πολλούς να χάσουν τον ύπνο τους καθώς ξέρουν ότι ο καιρός των παχιών αγελάδων τελειώνει. Κι όπως έλεγε συνάδελφος «θα ήθελα αυτή την ώρα να είμαι ζουζουνάκι δίπλα στις καρέκλες τους για να δω τις αντιδράσεις τους». Βλέπετε η ώρα της «κρίσης» μπορεί να αργεί ωστόσο φθάνει πάντα για τον καθένα. Και αυτή τη φορά τα πράγματα σφίγγουν αρκετά για ορισμένα παλικάρια που νόμιζαν ότι αυτός ο τόπος είναι ιδιοκτησία τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου